Όσο ήμουν στο νησί,είχαμε αγοράσει ένα κουτί καλτσούνια από τη ''Μυρωδάτη'',ένα μικρό δροσερό ζαχαροπλαστείο στο κέντρο της κωμόπολης ...

Κάθε καλοκαίρι αγοράζαμε γλυκά από εκεί,για να φέρουμε μαζί μας στην Αθήνα να χουμε να γλυκαινόμαστε για λίγες μέρες πριν η μαγεία των διακοπών ξεθωριάσει...

Το έδεσμα αυτό καλύτερα είναι να το τρώς φρέσκο και ζεστό ζεστό,μολις βγει από το φούρνο...

αλλά και κρύο από το ψυγείο πάλι έχει κάτι ξεχωριστό σα θα το βάλεις στο στόμα σου..

Σήμερα έφαγα το τελευταίο καλτσούνι...μέσα σε κάθε μπουκιά του είχε συμπυκνωμένη όλη την ευτυχία των διακοπών...

Κάθε κομμάτι γλυκιάς μυζήθρας και κανέλας θύμιζε τη διαδρομή από το σπίτι στο ζαχαροπλαστείο,με τον κατηφορικό πεζόδρομο και τη θέα στη λίμνη...τις μυρωδιές θάλασσας και πεύκου...το ''κάτι άλλο'' της μικρής πλατείας με τα παλιά αρχοντικά κτήρια να κάνουν παρέα στα μοντέρνα κτίσματα χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του τόπου...

Το παλιό γιατρείο του παππού που δε γνώρισα...να στέκει εκεί σε μια γωνιά ακριβώς πάνω από την πλατεία... με περίσσεια αρχοντιά και κλειδωμένες στους ανακαινισμένους τοίχους του αναμνήσεις...

Τους ήχους κρητικής λύρας από το καφενείο απέναντι...

Όλα αυτά τελείωσαν για φέτος...πάει και η τελευταία μπουκιά...

Ένας νέος στίβος ξεκινά φέτος...

Και του χρόνου να μαστε καλά να ξαναπάμε στο νησί...