Η επίσκεψη στη Σοφοκλέους για γραφειοκρατικούς λόγους κατέληξε σε μια ανακάλυψη...

Σε ένα υπέροχο ήσυχο ατμοσφαιρικό καφε μπαρ πίσω από το θέατρο Χατζηχρήστου...

Όταν αντίκρυσα το όνομά του αναπόλησα το γίγαντα του ελληνικού σινεμά,αναρρωτήθηκα  γιατί πέθανε φτωχός...

Κι η απάντηση ήρθε άμεσα...ΔΕΝ ήταν ποτέ φτωχός,αλλά ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΣ και το όνομά του έχει τέτοια υπόσταση...που ένοιωσα μυρμηγκάκι απέναντι στη σκονισμένη ταμπέλα με το επώνυμό του...

Το δίλημμα να πάω προς Ιπποκράτους ή Χαριλάου Τρικούπη ενώ ήμουν στη στοά,απαντήθηκε μόλις αντίκρυσα ένα υπέροχο κήπο με λίγα πράσινα δεντράκια...και το ήσυχο καφε μπαρ του τιτλου...

Μαρμάρινα τραπεζάκια ρετρό στυλ και ένας δερμάτινος καναπές πολυτελείας στο βάθος...ήταν κατειλημμένος από 2 γεροντάκια...

Μπαράκι με πορτατιφ να κρεμονται απο πανω αλλα και αλλα να στολιζουν τη μπαρα...

Βαθυ πρασινο χρωμα στους τοίχους του χώρου έδινε μια αισιόδοξη χαρούμενη αύρα...

Κόκκινες κουρτίνες ως μικρές αυλαίες οριοθετούσαν το χώρο του μπαρ.. 

Το ευγενικό γκαρσον πήρε την παραγγελία μου και ο καφές τους ήταν πολύ γευστικός...

Μια όμορφη όαση,μια ζωγραφιά στο κέντρο της Αθηναικής μουτζούρας...