Μες την παραζάλη της ίωσης που περνάω...η συννεφιά χτίζει αναμνήσεις όπως παλιά που είχα πυρετό και το πορτοκαλί φως του ραδιοκασετόφωνου στο παλιό μας τογιότα έμοιαζε να με θερμομετρεί...

Ενώ γύριζα από τη Νέα Αρτάκη...από το σπίτι του παλιού μου φίλου και συμφοιτητή Δημήτρη

Έίχαν σπίτι σε μια ανοιχτή λοφοπλαγιά...

Μια μπασκέτα στην αυλή,ο ήχος ενός σκυλιού που γαύγιζε από μακριά...ήταν το ηχητικό ντεκορ του σκηνικού...

Εξοχή...ηρεμία...

Μέσα στο σπίτι οι αναμνήσεις με το Δημήτρη...παίζαμε playstation 1,ντουμπλάραμε βιντεακια με τους εαυτούς μας μέσα,γελούσαμε ατελείωτα..

Κάποια στιγμή μας περίμενε και η μαγειρική της Κυρα Αμαλίας με το υπέροχο σνίτσελ και το κεικ σοκολάτας που έφτιαχνε

Ηταν τα παλια τα χρόνια...

Τότε που ήμασταν παιδιά...

Ο χρόνος τα πήρε όλα μαζί του μα άφησε τις ζεστές αυτές αναμνήσεις...

"Μη με πας απ το σπίτι,τ ακούς κάπου αλλού να με πας"τραγούδαγε η Άλκηστις στο "πορτοκαλί" ράδιο...

...ενώ εγώ ψηνόμουν στον πυρετό και το συνάχι δε μ άφηνε να μυρίσω...

Όπως και τώρα...η ίδια άισθηση...