Σαν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην πολυκατοικία μας,το κιγκλίδωμα της σκάλας που σ ανέβαζε στους ορόφους αν δεν έπαιρνες το ασανσέρ ήταν φρεσκοβαμμένο...καμμία σχέση με τη σκουριασμένη φθαρμένη εικόνα του σήμερα...

Ήταν τότε που το βήμα μου ζύγιζε 15 κιλά πιο λίγο

Μόλις είχα γίνει 18 και παντού υπήρχε η γεύση του καινούριου..

Γύρω μας απλωνόταν παρθένα εξοχή με καθαρό αέρα,μυρωδιά πεύκου και γαυγίσματα αγελέων σκύλων

Θυμάμαι που είχα κάνει ολόκληρο ταξίδι για να πάω στη Βάρκιζα να συναντήσω τον κολλητό μου... παίρνωντας 3 λεωφορεία...

Ήταν τότε που είχα ντροπή και ρομαντισμό στην καρδούλα μου...

Τότε που στο καρτοτηλέφωνο σχημάτιζα με προσμονή τα ψηφία του τηλεφώνου της κοπέλας που αγαπούσα και διεκδικούσα...

Τότε που ανυπομονούσα να πάρω το δίπλωμα οδήγησης και να οργώσω τους δρόμους...

Τότε που ζούσαν όλοι οι γείτονες στην πολυκατοικία

Τώρα,25 χρόνια μετά...σκουριά,φθορά κι απώλεια...

Μα τα βουνά κι η θάλασσα στον ορίζοντα ακόμη εκεί...να φαίντονται σοκαριστηκά αμετάβλητα από τη θέα του μπαλκονιού μου...

Απεγνωσμένα ψάχνω μια παρηγοριά εκεί...και στέλνω πέρα τη ματιά μου...

Αναζητώ την ελπίδα της αναγέννησης...

Τη χαρά μιας επανεκκίνησης...να ξαναγίνουμε παιδιά...

Κι η ζεστή ανεμελιά του 1997 να μας αγκαλιάσει ξανά...κι ας έχουν αλλάξει μόνο τα ψηφία της χρονολογίας...