Όσοι οδηγοί περιμένουν στο κόκκινο γνωρίζουν πως πρέπει να πάρουν μια απλή απόφαση όταν το φανάρι πρασινίσει.

Να ξεκινήσουν.

Κι όμως στην πράξη αυτό γίνεται τόσο ασυντόνιστα που το αποτέλεσμα είναι η δυσκινησία της ουράς.

Όσο πιο πολλοί απαρτίζουν την ουρά αυτή τόσο δυσκολότερο να συντονιστούν οι αποφάσεις κι ας έχουν κοινό σκοπό.

Ενώ αν ήταν όλα τα αμάξια καβάλα στην πλατφόρμα μιας νταλίκας θα ξεκίναγαν αμέσως.

Ωστόσο θα έχαναν την ελευθερία κινήσεων και βούλησης.

Η πρώτη περίπτωση στην οποία καλούνται πολλοί να αποφασίσουν για ένα σκοπό είναι η δημοκρατία.

Λαλούν πολλοί Κοκκόροι-βλέπεις έχουμε "ελευθερία λόγου"-και συντονίζονται δύσκολα με αποτέλεσμα την υποβάθμιση των λειτουργιών της κοινωνίας.

Η δεύτερη περίπτωση στην οποία ένας αποφασίζει δεσμευτικά για όλους έχει το πλεονέκτημα της αποτελεσματικής και γρήγορης λειτουργίας,μα στο βωμό αυτής της ευχέρειας,χάνεται η ελευθερία του ατόμου.

Τι είναι λοιπόν το καλύτερο;

Τίποτα από τα δύο.

Γιατί στη μια περίπτωση 3 λαλούν και δυό χορεύουν ενώ στην άλλη όλοι λαλούν για το συμφέρον ενός "κεχρησμένου" δήθεν μονάρχη του οποίου δε βρίσκω το λόγο η αξία να είναι μεγαλύτερη από εκείνη ενός ζητιάνου.

Στ αλήθεια νομίζω πως θα πρεπε να αποφασίζουν για το καλό μιας κοινωνίας οι πιο σοφοί:

Όχι οι πιο πλούσιοι η οι πιο κοινωνικοί.Ιδανικά να μην έχουν υλικό πλούτο.

Το πως θα κριθεί ένας άνθρωπος για τη σοφία του ίσως να μην είναι απόλυτο

Μα εκείνος που βάζει το καλό της ομάδας πάνω από το δικό του γιατί γνωρίζει πως αν ωφελήσει την ομάδα θα ωφεληθεί κι εκείνος πολλαπλάσια,είναι αληθινά σοφός.

Κι εγώ ευτυχώς έχω παρκάρει στην άκρη με αλαρμ και δεν στέκομαι εμπόδιο σε κανένα φανάρι όσο γράφω αυτές στις σκέψεις...