Τα κομμάτια εδώ πέρα είναι πολλά

συντρίμμια  ριγμένα τριγύρω.

Από εύθραυστο κράμα αγάπης και μίσους,

από σπίτια εργοστάσια λιμάνια σιταποθήκες.

Πραμάτεια μπόλικη καταγής απιθωμένη

από βομβαρδισμούς κατεστραμμένη.

Σκληρό το τέλος,  η μέρα σκοτεινή.

Ο πόλεμος έκθαμβος από την αγριότητα του ανθρώπου.

Σαν πόνεσες, σαν δάκρυσαν τα μάτια,

άναψαν φλόγες οι λογισμοί της υποκρισίας

τα πικρά νέα, σα φαρμάκι τρέχουν.

Μια εικόνα ενός άλλου κόσμου που γεννιέται

μέσα από τον πόλεμο μέσα από τους τάφους

κουνώντας τα κομμένα χέρια τις πατερίτσες.

Πάντα μετά τον πόλεμο η άλλη μέρα είναι απροσδόκητη.

Η μοιρασιά στου γύπα το ποδάρι σαν αχνιστό φαΐ.

Ίαινες, οι Ιμπεριαλιστές χτεσινοί φίλοι συνεργάτες τώρα εχθροί.

Όμως τα πράγματα αλλάζουν και ποιοτικά.

Νέοι αφέντες μπροστά μας νέοι αυτοκράτορες.