Κράτησα στα χέρια μου πρόσφατα ένα από τα τελευταία δείγματα έντυπου πολιτισμού

Το αγαπημένο μου περιοδικό Δίφωνο

Ταξίδεψα στην εποχή της γαλήνης μου...το 2007...

Διάβασα τη στήλη των στιχουργών και μου έκανε εντύπωση ένα ποίημα για τη νύχτα που τα φαντάσματα της μέρας κοιμούνται...μια ψυχή από τα Εξάρχεια το γραψε

Τις ξέρω καλά τις νύχτες εκεί...ζεστές ακόμη κι όταν κάνει κρύο

Τα χριστούγεννα του 1991...το πρώτο μου αρμόνιο έπεσε στα χέρια μου

Έπαιζα τις αυτοματοποιημένες μελωδίες του απλά αλλάζοντας πλήκτρα

Ενώ τα γυάλινα πολύχρωμα φωτάκια στο δένδρο αναβόσβηναν

Κι είχα πάει και στο θείο μου καλεσμένος στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι

Εκεί είχε έρθει ένα παιδί που είχε μόλις τελειώσει την Γ λυκείου και κάτι του ήταν του θείου.

Βαφτησιμιός μάλλον.

Μας συστησε και το παιδί που είχε φρεσκοενηλικιωθεί μου είπε

"Θα δεις πόσο αλλοιώς θα είναι τώρα που σιγα σιγα μπαίνεις στην εφηβεία θα βγαίνεις με φίλους θα σας αρέσουν τα κορίτσια"

Πόσο ανάλαφρη ήταν η ζωή τότε...πόσο αγνά και αθώα όλα...

Ένα δίφωνο και ένα αρμόνιο οι συνταξιδιώτες μου στη διαδρομή αυτή στα παλιά και ακόοομα πιο παλιά και ωραία χρόνια...