Στη μικρή πλατεία αγαπημένοι

οι γείτονες τα λεν τα ξαναλένε.

Τρελό παιδί που τραγουδά κάπου μακριά ακούνε.

Μες στη χαρά βαθιά είναι ριζωμένοι.

Απλοϊκά κι' ανάλαφρα τα, γιασεμιά, αρώματα σκορπάνε

ζεστός καφές στη σχόλη μας χαμόγελα αγάπες.

Μα αν την αγάπη συναντάς την μπλέκεις την ξεμπλέκεις.

Να κι οι εργάτες με πανό κι οι ποιητές με πένα

Και το πουλί σ’ ένα κλαδί π’ ανθίζει κελαηδάει

Ανθεί με κόκκινη υφή μες της ζωής το κάδρο.