Κάπως έτσι μοιάζει η ζωή. Σαν τρενάκι λουνα παρκ. Δύσκολες ανηφόρες που σου κόβουν την ανάσα, απότομες πτώσεις, για λίγο μια πορεία σταθερή κι έπειτα ο ίλιγγος πάλι. Μόνο που στο τρενάκι ξέρεις οτι η πορεία είναι προκαθορισμένη. Βλέπεις τις ράγες πριν ανέβεις και αναμένεις την επόμενη στροφή. Γνωρίζεις τη διάρκεια. Στη ζωή; Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει η επόμενη λακκούβα, πότε θα ουρλιάξεις απ'το ξαφνιασμα της διαδρομής.
Ίσως τελικά το ερώτημα είναι ένα. Αντέχεις; Μπορείς να προσδεθείς στα βαγόνια και να αφεθείς; Γίνεται να απολαύσεις τα σκαμπανεβάσματα; Ή είναι τόση η ναυτία και η ζαλάδα που όλα καταντούν μια επίπονη διαδικασία; Και το μόνο που σου απομένει είναι να περιμένεις πότε το τρενάκι αυτό θα πάψει να κινείται...
- Στείλε Σχόλιο