Δεν είναι εκεί... Όχι δεν είναι εκεί η τελευταία κατοικία σου. Δεν είναι ένα κρύο μαρμαρο το κρεβάτι σου, ούτε τα μάτια σου μια φωτογραφία σε έναν σταυρό. Δεν είσαι εκεί. Μπορεί το σώμα σου να βρίσκεται από κάτω αλλά εσύ δεν είσαι εκεί. Δεν είσαι καν μέσα στους θρήνους ή στα δάκρυα.

Η τελευταία σου κατοικία είναι μέσα μου, μέσα μας. Είναι στα λόγια που είπαμε, στα παιχνίδια και τις αναμνήσεις μας. Είναι σε όσα έφτιαξες κάποτε και σε όσα φυτεψες. Είναι στα ταξίδια μας, στις βόλτες και στα παραμύθια μας. 

Δεν ξέρω πότε πρόλαβε να περάσει ο καιρός... Δεν ξέρω αν έχει περάσει αρκετός, ώστε να μην πονάει η απουσία σου. Να μην κρυώνει το κενό σου. Ξέρω, ομως, ότι εκεί, ανάμεσα στα κρύα μάρμαρα δεν βρίσκεται η αγάπη σου...