Ήρθαν τα Χριστούγεννα... Αλλά δεν είναι μέρα χαράς. Είναι μέρα πόνου. 

Ήρθαν τα Χριστούγεννα... Ματώνω σήμερα... 

Άνοιξε πάλι η πληγή - άραγε έκλεισε ποτέ; Θα κλείσει;

Ήταν άυπνη χθες η νύχτα... Μόνη παρέα το μπουκάλι, οι αναμνήσεις κι οι σκέψεις... 

Δεν ήρθε ο ύπνος να με λυτρώσει, ούτε καν ο λήθαργος. 

Μόνο την ώρα που χάραξε η μέρα το κλαμα μουσκεψε το μαξιλάρι μα πάλι δεν αλαφρυνε η ψυχή.

Άραγε τι θα μπορέσει να με θεραπεύσει; Τι θα πάρει μακριά τις μαχαιριές που με σκίζουν στα δυο;

Σε θέλω εδώ... Όπως ήσουν κάποτε, να με αγκαλιαζες σφιχτά. 

Ηρθαν τα Χριστούγεννα κι εσύ δεν είσαι στη ζωή μου και δεν θα υπάρξεις ποτέ ξανά. Δεν θα έρθουν άλλες όμορφες στιγμές να προστεθούν στο τότε. 

Μπορείς άραγε ν ακούσεις τις κραυγές μου; 

Ακόμη κι αν μπορείς το χέρι σου δεν φτάνει να σκουπίσει τα μάτια μου, το φιλί σου δεν φτάνει να δροσίσει τα μάγουλά μου ..

Ήρθαν τα Χριστούγεννα..  κι εγώ δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω να σου πω "χρόνια πολλά".