Θυμάμαι την πρώτη μου γραφομηχανή.

Ιαπωνικής κατασκευής.

Τη διπλής απόχρωσης ταινία μαύρου κόκκινου που μύριζε φρέσκο μελάνι και κάθε φορά που πατούσα τα κουμπιά της ένας χαρακτήρας αποτυπωνόταν στο χαρτί.

Ήμασταν στο χωριό του πατέρα μου αποκλεισμένοι.

Το χιόνι έξω 1 μιση μέτρο σε ύψος δε μας άφηνε και πολλά περιθώρια μετακινήσεων.

Είχα λοιπόν στρογγυλοκάτσει δίπλα από μια παλιά σόμπα πετρελαίου και έπαιζα με τη γραφομηχανή.

Ξεκίναγα φράσεις πολλές φορές δίχως νόημα.

Ανόητες.

Ή απλά μια λέξη.

Έναν τίτλο.

"Οι λύκοι ταξίδευαν στο χιόνι" ήταν μια από τις φράσεις αυτές ενώ η θεία μου στάθηκε δίπλα μου και μου σέρβιρε κάτι ζεστό ή απλά μου μίλησε.

Μάλιστα θυμάμαι πως ήθελα να την εντυπωσιάσω με την ιστορία που μόλις θα ξεκίναγα.

Οι λύκοι έμειναν τελικά να ταξιδεύουν στο χιόνι της κατάλευκης σελίδας που άφησα κενή,γιατί η ιστορία έμεινε εκεί.

Ωστόσο ένοιωσα τόσο δυνατός εκείνη τη στιγμή.Τόσο ελεύθερος...τόσο ικανός να κάνω τα πάντα...

Η ανάμνηση αυτού του σκηνικού είναι από αυτές που δε χρειάζονται ημερολόγια ή φωτογραφίες για να αποθανατιστούν.

Είναι από αυτές που μένουν ανεξίτηλες... σα "πατημασιές" τυπογραφικών "λύκων"-χαρακτήρων  στο "χιόνι"μιας σελίδας που δε ξεχάστηκε ποτέ στο πέρασμα των χρόνων, όσο ασυμπλήρωτη κι αν έμεινε...