Στη διασταύρωση της ζωής πήρα πριν χρόνια εναν δρόμο. Με οδήγησε σε αυτό που είμαι. Σε όσα έγινα. Στα καλά και τα κακά. Σε όσα αγάπησα, σε όσα πληγωσα, σε όσα πλήρωσα, σε όσα χάρηκα, όσα κέρδισα κι έχασα. 

Έτσι είναι...Επιλέγεις πάντα έναν δρόμο και δεν ξέρεις πού θα βγει. Πορεύεσαι στο άγνωστο. Ο προορισμός ποτέ δεν είναι γνωστός. Απλώς υποθέτεις το τέρμα  και σπάνια ίσως και να το πετύχεις. 

Φαντάζομαι μια αλλη διαδρομή. Υποθετική κι αυτή. Το πιο πιθανόν είναι πως ακόμη κι αν είχα επιλέξει το άλλο μονοπάτι πάλι δεν θα ηταν αυτό που υποθέτω. Δεν ξέρεις ποτέ τι κρύβει το στενό. 

Στη διασταύρωση του πρόσφατου χθες επέλεξα ξανά. Δεν μετανιώνω πάρα τα όσα. Παρά τον πόνο των στιγμών.

Δεν ξέρω τον προορισμό. Περπατάω το στενό κι αφουγκραζομαι. Μαζεύω τα κομμάτια της διαδρομής. Τις εικόνες, τους ήχους... Αυτά θα συμπληρώσουν το παζλ. 

Έσβησα ακόμη ένα τσιγάρο... Έσβησα και την εικόνα. Έστριψα στην σκοτεινή πλευρά της διασταύρωσης. Εγώ κι η νύχτα...