Ήρθε η ώρα να σηκωθώ να ετοιμαστώ για εργασία.

Καθώς ντυνόμουν σκέφτηκα "μισώ τη δουλειά μου" 

Αμέσως μετά έκανα τον εξής συνειρμό:

Αμοίβομαι γιατί προσφέρω κάτι σε άλλους.

Αν έκανα κάτι που αγαπάω θα πρόσφερα σε μένα.

Κι επειδή θα ήταν παράξενο να πληρώνω εγώ τον εαυτό μου κατέληξα στο συμπέρασμα πως όταν κάνουμε κάτι που αγαπάμε σπάνια αυτό αμοίβεται.

Γιατί τότε θα σήμαινε πως η προσφορά δεν θα ήταν μόνο προς τον εαυτό μας αλλά και προς τους άλλους.

Με άλλα λόγια το να σαι κάπου χρήσιμος και να το αγαπάς κιόλας είναι πολύ σπάνιο.

Έτσι εξηγείται γιατί οι Καλές Τέχνες δεν αμοίβονται.

Όταν εγώ σπουδάζω πιάνο πχ ή τραγούδι και δημιουργώ τέχνη κάνω κάτι που αγαπώ.

Προσφέρω σε μένα για αρχή.

Το αρχικό μου κίνητρό μου δεν είναι να "πουλήσω" αλλά να εκφραστώ.

Αυτό γιατί να το πληρώσει κάποιος.

Όσο καλά κι αν το κάνω.Λέμε τώρα.

Πίσω λοιπόν στη γαλέρα να τραβάω κουπί σε μια εργασία που κάθε πρωί ή απόγευμα ή βράδυ που πάω προσεύχομαι να με φωτίσει ο Θεός να μην κάνω λάθος και πάω φυλακή.

Που μπορεί να μην έχει χειρονακτικό φόρτο,αλλά έχει πολλές ώρες επιφυλακής και φτώχειας.

Αναμονής σα τον πεινασμένο να φτάσει η ώρα της πενιχρής σε σχέση με αυτό που προσφέρω αμοιβής μου.

Και μετά φωνάζουν οι καλλιτέχνες για εργασιακή αδικία.

Επικαλούνται τα πτυχία αντίστιξης και πιάνου,τις ατελείωτες ώρες μελέτης τους.

Εγώ τι να πω δηλαδή που σπούδασα 3 φορές παραπάνω με ατελείωτες στερήσεις και βαθμό δυσκολίας που λίγοι άνθρωποι μπορούν;

Πάλι καλά όμως που έχω να φάω.

Που όπως μου είπε ένας σοφός άνθρωπος "να χαίρεσαι που μπορείς να αγοράζεις ένα τοστ από τα εβερεστ"

Μισώ τη δουλειά μου αλλά πάλι καλά που την έχω.

Καλημέρα.