Θυμάμαι πόσο μου άρεσε να περπατώ. Στον ήλιο, στη βροχή, στα στενά της πόλης, σε  παραλίες ...

Να περπατάω και να ρουφάω τις εικόνες γύρω μου. Τις σκιές στους τοίχους, τα πουλιά, τις μορφές των συννέφων, τα φουρούσια στα παλιά κτίρια (αγαπώ τόσο τα παλιά κτίρια!). Πόσες φορές ο δρόμος δεν ήταν σύντροφος! Πόσες φορές δεν με βοήθησε να αναπνεύσω.  

Τώρα πια... Δυσκολεύομαι σε κάθε βήμα. Η χθεσινή μπόρα που με βρήκε στον δρόμο χειροτέρευσε τον πόνο. Κάθε πάτημα μια σουβλιά, σε διάφορα μέρη του κορμού...

Λέω "Θα περάσει. Όλα περνούν. " Όμως,να, είμαι άνθρωπος...και λυγίζω...και φοβάμαι... και αναρωτιέμαι..πότε ξανά θα νιώσω το σώμα ανάλαφρο...