"Θα οδηγήσω εγώ. Θα πάμε και θα γυρίσουμε αυθημερόν", είπα.

Δεν το πολυσκεφτηκα. Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής δεν μου επέτρεψα να το σκεφτώ. Αν το σκεφτόμουν κι έβαζα κάτω όλες τις παραμέτρους ίσως να έλεγα "Δεν πειράζει που δεν γίνεται. Την επόμενη φορά". Προχθές όμως είπα "Θα πάμε και θα γυρίσουμε ". 

Οι γνωστές φωνές άρχισαν τα ίδια " Δεν γίνεται να λείψεις", "Πώς θα κάνεις το πρόγραμμα;"  "Μα θα οδηγήσεις  τόση διαδρομή πήγαινε έλα;" "Αξίζει τον κόπο; Αφού θα σας καλέσουν κι αλλού είπαν. " 

Έκλεισα τα αυτιά μου. Η διάκριση που ήρθε ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και θα ήμουν εκεί για την ομάδα μου. Γιατί τους αξίζει τη Δευτέρα να κρατήσουν το βραβείο στα χέρια τους.  Εξάλλου ο ανοιχτός δρόμος ήταν για μένα πάντα ελευθερία. Εκείνο το alter ego που μου φώναζε "ταξίδια". 

Μπήκα στο αυτοκίνητο. Ο Τζιμ τραγουδούσε " Moonlight drive" . Μπορεί φεγγάρι να μην είχε αλλά είχε ήλιο και η μέρα προμηνυόταν λαμπερή. Κι όπως το περίμενα τα 280 χιλιόμετρα καλύφθηκαν χωρίς να το καταλάβω. Με τα μάτια και το μυαλό στο δρόμο, με την καρδιά στον ουρανό και την ψυχή στις μελωδίες που με συντρόφευαν. 

Όταν επέστρεψα ήμουν γεμάτη. Εικόνες σύννεφων που ζωγράφισαν στον ουρανό πίνακες , λαμπερή θάλασσα να ξεπροβάλλει στις στροφές, ανθισμένες αμυγδαλιές στο πλάι του δρόμου και κίτρινα αγριολούλουδα σε πράσινα χαλιά, μορφές νέων παιδιών που χόρευαν και γελούσαν δίπλα σε μια αμμουδιά. Επέστρεψα γεμάτη... Ένα διάλειμμα ζωής...