Το μάθημα τελείωσε και είχα 40 λεπτά κενό μέχρι την έναρξη του επόμενου. Είχα καιρό να βρεθώ στο κέντρο της πόλης και ειδικά στην παλιά μου γειτονιά στην οποία πλέον στεγάζεται το νέο κτήριο της σχολής.  Γιατί έτσι είναι η ζωή, κάνει κύκλους και σε γυρνάει στα ίδια μέρη με νέους ρόλους. Περπάτησα λίγο και βρήκα το ΕΝΩ όπου αποφάσισα να καθίσω να πιω έναν καφέ μόνη χαζεύοντας την περατζάδα της ερμού.

Θεσσαλονίκη ξανά λοιπόν.  «Η πόλη αυτή που με παιδεύει , η πόλη αυτή που με μπερδεύεi» λέει ο στίχος και ας αναφέρεται  στο Ηράκλειο.  Όλοι μία πόλη έχουμε ως σταθερά και με μία άλλη είμαστε ερωτευμένοι.  Και ξέρεις, δεν είναι τα τσιμέντα που σου προκαλούν το συναίσθημα, ούτε τα αξιοθέατα, ίσως ούτε καν οι άνθρωποι που έχεις στην καθε πόλη. Είναι τι συμβολίζει για εσένα η παραμονή σου εκεί. Στο τέλος της ημέρας όλο το θέμα έχει να κάνει με το πού ονειρεύεσαι καλύτερα.  Πού νιώθεις ελεύθερος.

Για μένα η πόλη στην οποία ονειρεύομαι καλύτερα είναι η Αθήνα και η πόλη στην οποία θέλω να γεράσω το Ναύπλιο.  Θέλω να περπατάω στην Αιόλου με σκυφτό κεφάλι από τα προβλήματα και να σκάει μπροστά μου η Ακρόπολη και κάθε φορά να μου κόβεται για λίγο η ανάσα.  Κάθε φορά.  «Θα σου περάσει» μου έλεγαν αν την ζήσεις την Αθήνα, «αν πρέπει να πας στη δουλειά κάθε μέρα και δεν έρχεσαι μόνο ως τουρίστας». Την έζησα, σκληρά κίολας εν μέσω ιού και απαγορεύσεων που με έκαναν να τρέχω από τη δουλειά να προλάβω να φτάσω κρυφά στο σπίτι γιατί είχαμε βαρέσει 10ωρο στο γραφείο και το εξοδόχαρτο κυκλοφορίας μας κάλυπτε μόνο για 9 ώρες. Και δεν μου πέρασε. Ο έρωτας έγινε αγάπη και ξυπνούσα κάθε μέρα ευγνώμων που βρίσκομαι εκεί που ένιωθα ότι επρεπε να είμαι.  Να ερωτεύομαι με θέα την Ακρόπολη και μετά από πολλά χρόνια, γιαγιά πλέον, να λέω αυτές τις ιστορίες κάτω από τον πλάτανο στο Ναύπλιο. Μια πλατεία συντάγματος η ζωή μου όλη κοινώς.  

Βρέθηκα όμως να κοιτώ τον λευκό πύργο και να μελαγχολώ. Η θεσσαλονίκη με γέννησε, με μεγάλωσε και με σπούδασε αλλά τελευταία με έπνιγε και όχι (μόνο ) λόγω της περιορισμένης αγοράς εργασίας. Πιστεύω ακράδαντα όμως πλέον ότι με κρατάει για κάποιο λόγο. Θέλει να φτιάξω τόσο όμορφες αναμνήσεις ξανά που όπου και να πάω να την σκέφτομαι και να χαμογελάω. Αυτή την ιστορία έλεγα στον εαυτό μου εκείνο το απόγευμα που γυρνούσα μόνιμα ξανά με το τρένο, μισή βαλίτσα και μία γλάστρα που ήταν δώρο αγαπημένου και δεν μου έκανε καρδιά να την παρατήσω μαζί με όλα τα άλλα πράγματα που άφησα κληρονομιά στον επόμενο ένοικο σε εκείνο το λατρεμένο διαμερισματακι επι της οδού Καλλιρόης όπου στέγασε τα όνειρα για μία νέα ζωή της οποίας μόνο την πρόβα τζενεράλε πρόλαβα.  Την είπα τόσες φορές αυτή την ιστορία τα βράδια που έκλαιγα στο μονό κρεβάτι στο πατρικό μου στο οποίο είχα να  να ζήσω από τα 18, που την πίστεψα και ηρέμησα. Θα το εκπληρώσω το έρμο το κάρμα και θα φύγω σίγουρη πια πως ούτε η Θεσσαλονίκη θα με θέλει πίσω πλεον.

Δεν τα έχω καταφέρει και πολύ καλά ακόμα για να είμαι ειλικρινής. Οψόμεθα.