Ενα έκτακτο γεγονός έγινε η αφορμή για ένα ακόμη ταξίδι αστραπή. Στην πρωτεύουσα....

Και σκέφτηκα την υπόσχεσή μου...θα ζήσω...

Είπα θα περιπλανηθω στην πόλη, στον χωροχρόνο της σαν ξένη. Θα πω ότι έρχομαι πρώτη φορά και θα χαθώ σαν μια τουρίστρια στα στενά του ιστορικού κέντρου. Μοναστηράκι, Πλάκα, Θησείο...θα τα περπατήσω  και θα τα δω σαν πρωτοβγαλτο πουλί που μόλις άφησε τη φωλιά για να πετάξει στον ουρανό. 

Χάνομαι στις στροφές... Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν δίχως προορισμό κι ας γνωρίζω πού θα βρεθώ. Ρουφάω αχόρταγα το φως και τα σύννεφα σαν μια αεικίνητη αντλία ζωής. Αφήνω την συγκίνησή μου να με πνίξει, χωρίς να ρωτάω το γιατί.... Συνθέτω με τα μάτια μου το παζλ των αντιθέσεων, το χθες, το σήμερα, το νέο, το παλιό. Μου κάνω δώρο την εκκίνηση της ζωής μου... 

Κι αν νιώθω ώρες ώρες ότι μεγάλωσα, κι αν βιάζομαι να κερδίσω τον χαμένο χρόνο ξέρω... Έχω ακόμη ζωή να ζήσω. Και να φλερτάρω με όσα κρύβονται στο αύριο. Σαν τα πλήκτρα αυτού του πιάνου που στέκεται πλάι μου στο άδειο καφέ και εύχομαι να είχα λίγο θάρρος να σηκώσω το καπάκι. 

Η Αθήνα μια άγνωστη γνωστή του κόσμου... Κι εγώ το ίδιο ... με κάθε αίσθηση ορθανοιχτη, με το κόκκινο μπουφάν μου και τα τριανταφυλλενια λουλούδια να σαλευουν σε κάθε μου κίνηση ταξιδευτής του ονείρου.