Αλήθεια πονάω 

Πολύ

Μα δε λυγίζω

Δε θα καμφθεί το ηθικό μου

Σε κάθε ανάσα κυνηγώ την ανακούφιση

Σε κάθε πόνο ζωγραφίζω ήλιους

Σε κάθε δάκρυ κολυμπάω δροσερά ποτάμια

Κάνω το λυγμό μου μουσικό τόνο

Δε φοβάμαι πια τη σούβλα μου 

Ούτε τη φωτιά που με καψαλίζει

Πίσω από τις σπίθες αχνοφαίνεται η ακτή των ονείρων μου.

Όχι κάτι φοβερό.

Μη φανταστείς.

Απλά ένας καφές στο μέρος που αγαπώ.

Με θέα τη λίμνη του Αγίου Νικολάου.