Σήμερα το πρωί κάθησα στο σκονισμένο ετοιμόρροπο κάθισμα του παλιού μας τογιότα στάρλετ.

Έστριψα την ταλαιπωρημένη του μίζα,αφουγκράστηκα τον βήχα του κινητήρα του,που με αγωνία πήρε μπρος...κι έβαλα πλώρη για ένα ταξίδι στο χρόνο.

Θα το πήγαινα για σερβις σε ένα καινούργιο συνεργείο κοντά στην περιοχή που ο πατέρας μου και η μητέρα μου έζησαν τον νεανικό τους έρωτα.

Όταν έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή μας κι έφτιαξε τη δική του,τη θέση του πήρε αυτό το αμάξι.

Όσο βρισκόμουν στη θέση του οδηγού ένοιωσα σα πιλότος σε κοκπιτ διαστημικού αεροσκάφους.

Στη διαδρομή όλα ήταν γαλήνια καθώς το φως του ήλιου της μέρας δειλά δειλά ξεπρόβαλε.

Όταν έφτασα το συνεργείο ήταν ακόμη κλειστό.Έτσι βρήκα ευκαιρία να πεταχτώ σ ένα κοντινό καφέ ούτε διακόσια μέτρα πιο κεί,πάνω στη λεωφόρο.Σαν έφτασα ο καφετζής πήρε με ευγένεια την παραγγελία μου.Μελιστάλαχτος στους τρόπους τόσο ο ίδιος όσο και ο πατέρας του που τον βοηθούσε στα βήματα της δουλειάς.

Το συνεργείο δεν άργησε να ανοίξει.Ο τεχνικός γρήγορα παρέλαβε το αμάξι και ανέλαβε την αναζωογόνηση του κινητήρα του.

Όταν η διαδικασία τελείωσε,επέστρεψα σπίτι γεμάτος αναμνήσεις από τη βόλτα μου.

Ξεκίνησα την εναρμόνιση του κομματιού I am a Rocketman και ο νους μου ενώ άκουγα τις συγχρδίες 7ης τις αναστροφές και τις μινόρε ήταν σ εκείνο το δρόμο με τα πεύκα πριν φτάσουμε στο συνεργείο.

Εκεί τοποθέτησα τους γονείς μου μικρούς και αγαπημένους και όσες άλλες αναμνήσεις και συνειρμούς έφερε αυτό το μέρος στο νου μου.

I am a rocketman in a time machine spaceship με τη μορφή ενός παλιού φθαρμένου τογιότα....