Ο γαμπρός, στη γυναίκα του, κατά την παρουσία πεθεράς του! <Αγάπη μου, δεν πιστεύω να πάρουμε μαζί στο ταξίδι, τη μάνα σου; θα μας χαλάσει τη διάθεση με τις βλακείες που πετάει όλη την ώρα! Άσε που δεν θα βρούμε στιγμή ησυχία, διότι το ένα της μυρίζει, το άλλο της βρωμάει, γενικώς είναι ανακατοσούρα, πολυλογού, θέλει να χώνεται εκεί που δεν την σπέρνουν, κάνει διάφορα χωρίς να μας ρωτάει, και πάντα, όταν συμβεί κάτι στραβό, τη βγάζει λάδι με τις ατάκες της>! <Σουτ, μη μιλάς, θα σε ακούσει>, λέει η γυναίκα του κοιτάζοντας τη μάνα της. <Αυτή; Αποκλείεται! Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν σκέφτεται, καν>! Η πεθερά, μέχρι εκείνη την ώρα, παρατηρούσε αμίλητη. Τη στιγμή που ο άντρας άρχισε να γελάει, κοιτάζοντας τη, τον πλησιάζει, τον χτυπά με τη μαγκούρα, και του λέει. <Ηλίθιε! Έκανε και άλλον σαν και σένα η μάνα σου; Μια χαρά ακούω, φοράω ακουστικά βαρυκοϊας, μια χαρά βλέπω, φοράω φακούς επαφής, όσο για το μυαλό μου, δεν συγκρίνεται, επειδή, σε σύγκριση με σένα, εγώ σκέφτομαι πρώτα τι θα πω και τι όχι, αναλόγως του ποιους έχω γύρω μου! Μάντεψε λοιπόν, ποιος είναι ο βλάκας της υπόθεσης! Την επόμενη φορά που θα πεις κάτι για μένα, ψάξε πρώτα να βρεις, τα πραγματικά αίτια μιας κατάστασης, μετά βγάλε συμπεράσματα>! 

Υ.Γ Θα ήθελα να επισημάνω κάτι, σχετικό με το παραπάνω ανέκδοτο! Μεταξύ σοβαρού και αστείου, μήπως, όντως, δεν πρέπει να βγάζουν ορισμένοι εκεί έξω, βιαστικά συμπεράσματα; Μήπως όντως, είναι καλύτερα να ψάξουν εξονυχιστικά μια υπόθεση; Και στην περίπτωση που κάποιοι άλλοι, γνωρίζουν κάτι για μια υπόθεση, γιατί δεν μιλούν; Γιατί την καλύπτουν; Επίσης, σημαντικό και αυτό, γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο μυστικοπαθείς, και δεν εξωτερικεύονται; Πως αλλιώς να μάθει κάποιος, τις αληθινές προθέσεις του καθένα, όταν υπάρχουν τόσοι κρυψίνους γύρω μας;