Τους "Εφιάλτες" τους έγραψα τον Νοέμβριο του 2016. Είναι καθαρά μία φαντασιακή κατάσταση καθώς στην πραγματικότητα εξαιρετικά σπάνια βλέπω εφιάλτες (δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά, πρέπει να πάνε κάποια χρόνια). Τον καιρό που ήμουν φοιτητής, και το άγχος των εξετάσεων ήταν ανεβασμένο, έβλεπα που και που ότι έπεφτα σε κενό, σαν σε πηγάδι χωρίς πάτο -κάτι σαν την ελληνική οικονομία δηλαδή. Όταν πια πήρα το πτυχίο κι έπιασα δουλειά, έβλεπα ότι ακόμα ήμουν φοιτητής, ότι είχα εξετάσεις και δεν ήμουν καλά διαβασμένος. Όταν ξεπέρασα αυτό το στάδιο, άρχισα να βλέπω ότι ήμουν άνεργος κι ότι έψαχνα δουλειά, παρόλο που στην πραγματικότητα εργαζόμουν. Γενικά, αυτοί οι σπάνιοι εφιάλτες μου ήταν τουλάχιστον μία 10ετία πίσω από την πραγματικότητα. Καλό αυτό...

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Θέλω να περπατήσω
μα τα πόδια δεν με κρατάνε.
Χαζεύω σ’ έναν τοίχο
ζωγραφιές που με κοιτάνε.
Θέλω να μιλήσω
μα τα χείλη μου σωπαίνουν
και ψάχνω ένα νόημα
σε λέξεις που δεν ανασαίνουν.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Είμαι κουκουλωμένος
κάθε βράδυ στα σεντόνια.
Κάτω απ’ το κρεβάτι
ζουν τρομακτικά τελώνια.
Μ’ αγκαλιάζουν στο σκοτάδι
οι κρυμμένοι μου οι φόβοικι
ακούω έναν ψίθυρο
την ανάσα μου να κόβει.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Βλέπω έναν άγνωστο
να στέκει στη γωνιά
το άρρωστο μυαλό μου
λέει πως με κυνηγά.
Το νιώθω είναι δαίμονας
κρυφός μέσα στην πόλη
και ψάχνω έναν λόγο
που με καταδιώκουν όλοι.

Εφιάλτες
Βλέπω κάθε μέρα εφιάλτες
Ζω και αναπνέω μ’ αυταπάτες
Χάνομαι και δεν υπάρχουν χάρτες

Ξεθωριασμένο όνειρο
Ξεθωριασμένη μνήμη
Αν φύγετε κι εσείς, δεν ξέρω τι θα μείνει...