Η Ουρανία χαζευε μόνη της το φεγγάρι που έριχνε το άπλετο φως του στα νερά του Αιγαίου και ασήμιζε την γαλήνια θάλασσα.

Η Θάλασσα και το θαλασσι το χρώμα πόσο τ αγαπούσε.

Ήξερε όλη της τη ζωή ότι σιχαίνεται τις αποστάσεις κάθε είδους. Ίσως όχι τόσο τις χιλιομετρικές όσο τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων, όσο τα όρια που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας και στα θέλω μας.

Είχε βαρεθεί να κοροϊδεύει τον εαυτό της για τα θέλω της και ήταν η ώρα να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Κάποτε της είχαν πει "πηγαίνεις εκεί που κοιτάς" και όντως ο καθενας μας βαδίζει στο δρόμο που κοίτα, οπότε αν δεν κοιτάς στο δρόμο που θες να πας θα κάνεις λάθη και θα παραστρατησεις. Και θα κουραστείς. 

Τέρμα τα λάθη.

Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ λοιπόν, νέα αρχή νέα ενδιαφέροντα με πάθος αυτό της αξιξει κι αυτό ήρθε η ώρα να κάνει...

Να δει ΜΠΡΟΣΤΑ

Το τραγούδι αφιερωμένο σε 2 μάτια που της άνοιξαν κάποτε μια πορτούλα στην ψυχή τους.

Κι αυτό το βλέμμα τους το Θαλασσι και θάνατος κι Ανάσταση.