Κάποτε δύο γυναίκες διεκδικούσαν τη μητρότητα ενός βρέφους.

Ο Σολωμόντας πρότεινε μια φαινομενικά δίκαια μοιρασιά.

Να το κόψουν στη μέση και να το μοιράσει στις δύο μητέρες.

Ήξερε από πριν πως ούτε η μητρότητα ούτε το παιδί μπορούν να μοιραστούν 

Αυτό το ξερε και η αληθινή μητέρα που προτίμησε το παιδί της ζωντανό και σε άλλα χερια παρά δικό της κατά το ήμισυ και άψυχο.

Η ψυχή δεν μπορεί να κοπεί στη μέση.

Τώρα Σολωμόντες,σπαθιά και μητέρες να διεκδικούν μητρότητα δεν έχουμε.

Έχουμε όμως άλλου είδους διεκδικήσεις.

"Παιδί μου ποιόν αγαπάς πιο πολύ το μπαμπά ή τη μαμά";

"Και τους δύο το ίδιο" θα απαντήσει το παιδί αν του απευθύνεις το ΛΟΓΟ,δηλαδή αν συνομιλήσεις με το κέντρο κατανόησης και εκμπομπής της έλλογης σκέψης.

Αν όμως του δείξεις δύο ποτήρια και του πεις χωρίς να σκεφτεί

"Γέμισε το πρώτο ποτήρι με νερό,όσο ΝΟΙΩΘΕΙΣ ότι αγαπάς το μπαμπά και το δεύτερο τη μαμά"

τότε το παιδί θα πράξει παρακάμπτοντας τη λογική.Μόνο με την ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ.

Μόνο με την αλήθεια.

Μια αλήθεια που αν την αναζητήσεις στην έλλογη σκέψη θα θαφτεί πίσω από έλλογα "σχήματα" δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας μια και το παιδί δε θα ήθελε να αδικήσει ουτε τη μητερα ουτε τον πατέρα του και θα απαντούσε με ευκολία ότι τους αγαπά το ίδιο.

Άλλωστε τα λόγια εύκολα γεμίζουν ψέμματα.Όσο εύκολα γεμίζουν τα ποτήρια με νερό αλήθειας.

"Πόσο σ αρέσει η ιατρική";

Γέμισα το ποτήρι με λίγες σταγόνες προσέχοντας μη μου φύγει μεγάλη ποσότητα.

"Πόσο σ αρέσει η μουσική";

Εκεί άφησα γενναία το νερό να τρέξει και να γεμίσει το γυαλί της καρδιάς με υδάτινο συναίσθημα πάθους.

Η αλήθεια άλλες φορές πονάει άλλες φορές ανακουφίζει μα σίγουρα απελευθερώνει.

Ξεκαθαρίζει το τοπίο σα καθαρό γάργαρο τρεχούμενο νερό.