Το άτυχο πορτοκαλί γατάκι δε θα ξαναπάει για φαγητό στους γατογονεις του.
Ίσως το αναζητήσουν.Ίσως αναρρωτηθούν που πήγε
Δε θα το ξαναδούν να τους κάνει βαρελάκια.
Άραγε θα πονεσουν όσο εγώ που με τα γυμνά μου χέρια το μάζεψα από το δρόμο;
Που ένοιωσα την άψυχη ζεστή ακόμη σαρκα του στις παλάμες μου;
Που είδα το σπασμένο κατα το ημισυ κρανιο του με το ενα ματι πεταγμενο τελειως εξω σα σταφυλι με το κοτσανι του;
Που αδραξα τα ποδαρακια του για να το μετακινησω με προσοχη στην ακρη του δρομου;
Τα ποδαρακια αυτα με τα οποια θα εκανε τα παιχνιδιαρικα αλματα του;
Σε σοκ αλλα ψυχραιμος το κουβαλησα ψαχνοντας να βρω μερος να επιστρέψω το πολυτιμο κορμάκι του στη Μεγάλη Μητερα όλων μας,στη Γη.
Αυτή που όταν δακρύζουμε μαζευει τα δακρυα μας και τα δινει στα δεντρα να μεγαλωσουν να μας θρεψουν με αρωματα πευκοβελονας και καθαρο αερα.
Το χωμα ηταν αβαθες και απο κατω ειχε πετρωδες εδαφος.
Η πετρα σπα με πετρα σκεφτηκα.
Βρηκα μια οξυαιχμη τετοια και συνεχισα το σκαψιμο με τη βοηθεια της.
Εσπαγα και ανασηκωνα το πετρωμα.
Τελικα μπορεσα να φτιαξω ενα ζεστο ανετο κρεβατακι για την αιωνια αναπαυση της αθωας αυτης ψυχουλας που καποιος αδιαφορος ανοητος βιαστικος να παει στη δουλεια απ-ανθρωπος πατησε με τις ροδες του οχηματος του.Του ευχομαι ολοψυχα να παθει ότι προκάλεσε.
Τοποθετησα το κορμακι του με σεβασμο και το αποχαιρετησα οπως πρεπει.
"Θα συναντηθουμε καποτε" σκεφτηκα.
Ο κύκλος της ζωης ετσι ειναι.
Η απώλεια μεσα στο προγραμμα κι αυτη.
Πονάνε όσοι ζουν και τελικα ζουν αυτοι που πονουν.
Κι η χαρά;Στιγμες ειναι μονο...ενα αερακι αναμεσα στο ξεφυλισμα των σελιδων της οδυνης....
- Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |