-"Είναι μέσα στη ζωή λένε

Το τραύμα επουλώνεται λένε

Μα όλα αυτά τα λένε για να μην πονάς.

Νοιάζονται για σένα μια και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για την απώλεια

Σωστά.

Πως σφίγγω τα δόντια σε αυτο τον πόλεμο για να συνεχισω;

Δειλιάζω και θέλω κι εγώ να φύγω

Να ακολουθήσω την απώλεια στην έρημο της ανυπαρξίας"

-Έχετε κάποιο δικο σας άνθρωπο;

-Τη μητέρα μου και τα γατάκια μου

-Σύζυγο παιδιά;

-Όχι κάτι γνωστό και οικείο.

-σας τρομάζει ο Θάνατος;

-τι αστεία ερωτηση είναι αυτή;Και ποιον δεν τον τρομάζει;

Εσάς σας τρομάζει ο θάνατος;

-το θέμα μας δεν ειμαι εγω αλλά εσεις

-Μπορώ να καπνίσω;

-θα κάνω μια εξαίρεση και θα σας αφησω να το κανετε μια και ειμαστε μονο εγω και εσεις.

Κι έτσι αμίλητοι κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να λέμε κάτι.

Κάθε ρουφηξιά έκαιγε και λίγο...ξόδευε και λίγο...εξαύλωνε και λίγο...

Και οδηγούσε την ύλη στην πτητική ανυπαρξία