Ήταν παραμονή Χριστουγέννων πριν από πολλά χρόνια, όταν η Άρτα ήταν ακόμη μια μικρή πόλη που πάλευε να κρατηθεί ζωντανή. Το παλιό πέτρινο γεφύρι, γνωστό για την τρομακτική του ιστορία, στεκόταν αγέρωχο πάνω από τον ποταμό Άραχθο. Όλοι στην πόλη και τα γύρω χωριά μιλούσαν για την κατάρα που είχε πέσει πάνω του από την ημέρα που θυσιάστηκε η γυναίκα του πρωτομάστορα, για να στεριώσει το γεφύρι.

Εκείνη την παγωμένη νύχτα, το φεγγάρι ήταν κρυμμένο πίσω από βαριά σύννεφα, και το ποτάμι έτρεχε αγριεμένο. Οι κάτοικοι έλεγαν ότι κάθε Χριστούγεννα, το γεφύρι ξυπνούσε. Το πνεύμα της γυναίκας που θυσιάστηκε περιπλανιόταν, ψάχνοντας για εκδίκηση.

Ο Νίκος, ένας νεαρός ξυλοκόπος, είχε ακούσει πολλές φορές αυτές τις ιστορίες, αλλά ποτέ δεν τις πίστεψε. Το βράδυ εκείνο, είχε αργήσει να επιστρέψει από το δάσος και έπρεπε να περάσει το γεφύρι για να γυρίσει στο σπίτι του. Παρά το ψύχος και το σκοτάδι, αποφάσισε να συνεχίσει. Όσο πλησίαζε, ένιωθε το δέρμα του να ανατριχιάζει. Ένας παράξενος άνεμος φύσηξε, φέρνοντας μαζί του έναν ψίθυρο που έμοιαζε με κλάμα γυναίκας.

Φτάνοντας στη μέση του γεφυριού, ο Νίκος σταμάτησε. Ένα παράξενο φως άρχισε να τρεμοπαίζει από το ποτάμι. Κοίταξε προς τα κάτω και πάγωσε. Στο νερό φαινόταν μια γυναικεία φιγούρα με μακριά, μαύρα μαλλιά και ένα λευκό φόρεμα που έμοιαζε να αιωρείται μέσα στα κύματα. Τα μάτια της ήταν άδεια, γεμάτα σκοτάδι.

«Ποιος τολμά να περάσει από το γεφύρι μου;» ακούστηκε μια φωνή, βαθιά και απόκοσμη.

Ο Νίκος έκανε ένα βήμα πίσω, αλλά η φιγούρα αναδύθηκε από το νερό και στάθηκε μπροστά του. Ήταν η γυναίκα του πρωτομάστορα. Το λευκό της φόρεμα ήταν βουτηγμένο στο αίμα, και το βλέμμα της ήταν γεμάτο οργή.

«Κάθε Χριστούγεννα ζητώ μια ψυχή για να λυτρωθώ», είπε, πλησιάζοντας τον Νίκο. Εκείνος προσπάθησε να τρέξει, αλλά το γεφύρι άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Οι πέτρες έμοιαζαν να ζωντανεύουν, να τον παγιδεύουν.

Οι φωνές του χάθηκαν μέσα στο ουρλιαχτό του ανέμου. Το επόμενο πρωί, οι κάτοικοι βρήκαν τα ίχνη του στο γεφύρι, αλλά το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Το ποτάμι, όμως, ήταν κόκκινο από αίμα.

Από τότε, κανείς δεν τολμά να περάσει το παλιό γεφύρι της Άρτας τα μεσάνυχτα των Χριστουγέννων. Οι θρύλοι λένε ότι το πνεύμα της γυναίκας συνεχίζει να ζητάει εκδίκηση, μέχρι να βρει κάποιον που θα λύσει την κατάρα.

Tην ιστορία που διαβάσατε την έγραψε το ChatGPT-4o mini, για τοuς αναγνώστες του artamou.