Καράβι όμορφο με τα πανιά σου τα λευκά
που τα φουσκώνει ο αέρας όταν φυσά.
Μα ο τρελός βοριάς
μπατάρει αβέρτα το σκαρί σου, τα κύματα σα σε κτυπούν
πονάνε και τρίζουν οι σκαρμοί σου και τα κατάρτια σου λυγούν.
Η θάλασσα αφρίζει, στη κουβέρτα με ορμή κυλάνε τα νερά,
αλόφρονες τρέχουν οι ναύτες να κατεβάσουν τα πανιά.
Μες τα κατάρτια και τα ξάρτια σκαρφαλωμένοι όλοι μαζί
με τα τσεκούρια τους να κόψουν της κάθε δέστρας το σκοινί.
Γέρνει το πλίο πέρα δώθε και πάνω κάτω τους κουνά
μα αν δε μαζέψουν τα πανιά του κίνδυνος είναι να χαθούν,
Θα σπάσουν τότε τα κατάρτια και το ακυβέρνητο σκαρί
στην αγκαλιά του θα το πάρει το μαύρο κύμα το γαρμπί.
Παλεύουν οι ναύτες να το σώσουν τώρα που τόσο σκληρά φυσά.
Στην ένταση αυτή τη ζωγραφισμένη στον καμβά
βλέπω τη ματιά του καλλιτέχνη για την αγάπη στον αγώνα για τη ζωή.
Μια ζωγραφιά που μόνο το μυαλό και το χέρι του Μαγιακόφσκι μπόρεσε να
συλάβει και να φτιάξει.
Αλλαγές νότες ρομαντικές ποίηση Πεζό Ποιημα ποίημα Ποίημα Σκέψεις Τραγούδι