Σκεφτηκα τι σκατα τη θελω τη ζωη αφου προκαλει τοσο πονο 

Μετα αναλογιστηκα πως ακομη και το να παλευω με τη μεγγαινη της οδυνης για να νοιωσω λιγες στιγμες γαληνης...ειναι κι αυτο ενα προνομιο.

Θα θελα να πεθανω μαζι με τα γατακια μου.

Να μην συνεχισω να υπαρχω μετα την εξοδο τους απο τη ζωη.

Τι νοημα θα εχει μετα η υπαρξη μου χωρις τις πανεμορφες παρουσιες τους;

Ο πονος θα ναι αβασταχτος.

Μα μηπως ειναι και προνομιο να ματωνεις ενω μπορεις να νοιωθεις τον ηλιο να σε ζεσταινει η το χιονι να σε παγωνει;