ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
[στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης.
Βασισμένο στο ποίημα του Benjamin Zephaniah «We Refugees»]

Κατάγομαι από μέρος μουσικό
όπου πυροβολούνε το τραγούδι.
Τον αδελφό μου βασανίσανε
και μάραναν κάθε μου λουλούδι.

Κατάγομαι από μέρος φθονερό
και με μισούνε για το σκούρο μου το δέρμα.
Δεν τους αρέσει που προσεύχομαι
και νιώθω πάνω μου ένα βλέμμα.

Μπορεί να γίνουμε όλοι πρόσφυγες,
κανένας δεν γνωρίζει τα γραμμένα.
Αρκεί να κυβερνήσει ένας τρελός
να φύγουμε στα ξένα.

Κατάγομαι από μέρος μακρινό
όπου οι γυναίκες είναι σκλάβες.
Μαθαίνουν στα σχολεία τα παιδιά
πως αν αφήνουν μούσι είναι άντρες.

Κατάγομαι απ’ το δάσος το πυκνό
που τώρα έγινε έρημο πεδίο
κι οι φίλοι που γνώριζα παλιά
σε άγνωστο υγρό νεκροταφείο.

Κατάγομαι από μέρος φθονερό
όπου η κοιλάδα πλημμυρίζει
και ο τυφώνας που ακολουθεί
μας λέει πως η ζωή μας συνεχίζει.

Κατάγομαι από χώρα ιστορική
όπως κι οι πρόγονοί μου όλοι
και ζω με μια ελπίδα μοναχά,
να γυρίσω στην παλιά μου πόλη.

Κατάγομαι απ’ την άμμο τη λιαστή,
εκεί που πάνε ξένοι να μαυρίσουν.
Μα αγοράζουν όπλα στα κρυφά
και τη ζωή μου θα πουλήσουν.

Μου είπαν πως η χώρα μου δεν ζει
κι εγώ πως είμαι πλέον ένα ψέμα,
το όνομά μου πως θα ξεχαστεί
και θα πνιγώ στο ίδιο μου το αίμα.