Έμαθα ότι εξαφάνισαν όλα τα αδέσποτα από κάποια γειτονιά 

Ποιά δεν έχει σημασία.

Ο άνθρωπος είναι τελικά το αληθινό παράσιτο.

Σιχαίνομαι που είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας 

-που θεωρεί τα ζωάκια κατώτερα 

-που δεν τιμωρεί τη θανάτωση τους ως ανθρωποκτονία

-που ειρωνεύεται τον πόνο σου για την απώλεια τους.

"Έχω ένα γιο κύριε Αστυνόμε που τον αγαπάω το ίδιο με τα ζωακια"

-"Αγαπάτε τα γατάκια το ίδιο με το παιδί σας;"

Που να του λεγα και την αλήθεια δηλαδή 

Ότι αγαπάω το γιο μου όσο ένα ΆΓΝΩΣΤΟ παιδί.

Και ότι ΛΑΤΡΕΥΩ τα κοριτσάκια μου που έφυγαν και άφησαν πίσω τους ένα δυσαναπληρωτο κενό.

"Αν είναι το παιδί μου να μεγαλώσει και να γίνει ειρων σαν και σας τότε μάλλον πρέπει να το αγαπάω και λιγότερο"

-Που κάνει ότι μπορεί για το συμφέρον της και μόνο.

Πλέον όχι δε με αγγίζουν οι απώλειες ανθρώπων.

Ο άνθρωπος είναι βλαβερος.

Λειτουργεί μόνο για το καλό της διαιώνισης του.

Έχει κακοποίησει τη φύση έχει δημιουργήσει τοξικό πλεον πολιτισμό.

Έχει ονομάσει δημοκρατία το πιο άδικο σύστημα του κόσμου.

Τον απασχολεί μόνο η μπάκα του και η μπάλα.

Τα παιδιά ΤΟΥ να είναι καλοί μαθητές.

Για όλα τ άλλα δεκάρα δε δίνει η κοινωνία.

Για τα αδέσποτα,για τους φτωχούς. 

Για τους κλέφτες του δρόμου.

Που κλέβουν από το μισθό του οικογένειαρχη για να φάνε στερωντας αγαθά από τα ευτραφή κακομαθημενα κωλοπαιδα τους.

Γαμημένη κοινωνία.

Σπάνια συναντώ και κάποιον ευγενή αξιόλογο άνθρωπο με ευαισθησία.

Ναι για αυτόν αξίζει να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο.

Ναι για τέτοιες υπάρξεις χαίρομαι.

Ποτε θα εμφανιστεί ένας μπογιας ανθρώπων να μαζέψει όλους τους κακους;

Όλους τους ατομιστες δήθεν αξιοπρεπεις;

Ποτε θα χτιστεί μια κοινωνία απομόνωσης των ανθρώπων αυτων; 

Που βάζουν πάνω απ όλα την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ τους;

Θέλω να κυκλοφορώ στους δρομους και να βλέπω λίγους.

Να βλέπω σχολεία με.δυο μαθητές 

Καφετέριες με.ενα πελάτη 

Λεωφόρους με.δυο αμάξια.

Και πολλή φύση.

Πολλά ζωάκια.

Ψυχουλες αβλαβείς και αγαθες.