Το κύμα σκάει και γλύφει την αμμουδιά.

Σβήνει ίχνη από πατημασιές.

Παίρνει μαζί του μονοπάτια αναμνήσεων.

Έτσι κι ο χρόνος.

Σκα ορμητικά στην ακτή της μνήμης και σε κάνει να ξεχνάς.

Πάει να σβήσει τις μορφές σας κοριτσάκια μου.

Κι αυτό ανακουφίζει από τη μια...

Από την άλλη όμως...προκαλεί πόνο.

Αφού έφυγες Σοφη μου...για πάντα.

Τι νόημα έχει να προσπαθώ να σε κρατήσω στη μνήμη μου;

Αφού δε σε αγκαλιάζω...δε λαμβάνεις την αγάπη μου.

Δε σε χαϊδεύει ευγενικά η ανοιξιάτικη σκια του μεσημεριανου σου ύπνου.

Τι νόημα έχει Μαρί μου να κοιτάζω προς το μέρος που έπαιζες.

Να βλέπω το κρεβατάκι που μεγάλωσες υποδειγματικα τα μικρά σου.

Ότι και να κάνω...

Η θάλασσα φουσκώνει...το κύμα έρχεται.

Δε μπορώ να του ξεφύγω.

Σε κάθε παφλασμό του κάτι αφαιρεί από σας.

Σας παίρνει μαζί του σε ένα απέραντο αχανές γαλάζιο.

Και η μνήμη ατροφει.

Πόσο μου χετε λείψει...

Ματαια κάθομαι μοναχός στην ακροθαλασια και κοιτάω τον ορίζοντα μπας και σας δω να γυρίζετε πισω....

Μάταια...