Ήρθε η στιγμή

που έχασα το δρόμο 

Έφτασε η αυγή

που έζησα τον πόνο

             _._

Πέταξες μακριά

και πήγες στα ουράνια

και στη μοναξιά 

δε βρίσκω πια ζωντάνια 

            _._

Ποιός να φανταστεί

πως έτσι είν η ζωή

Απώλεια γεμάτη

σε αδειανό παλάτι

        _._

Κι η χαρά στιγμές 

σκάνε σα μπαλόνια 

μένουν οι σκιές

σ άδειανά μπαλκόνια

       _._

Άδεια κι η ψυχή

που είσαι μακριά μου

άσφυγμη ζωή

πάνε τα ονειρά μου

      _._

Τώρα ποιος μπορεί 

το χρόνο να γυρίσει

και η μαύρη γη

να ξανανθίσει

      _._

Να σ έχω αγκαλιά 

στο γκρίζο το πεζούλι 

να είναι όπως παλιά

πριν γίνεις στερνοπούλι

       _._

Ποιός να φανταστεί...

Για τη Σόφη και τη Μαρί μου που πριν ένα μήνα έφυγαν για το ταξίδι χωρίς επιστροφή

αφήνοντας πίσω τους ατέλειωτη θλίψη...