Περνάει ο καιρός μα η πληγή δεν κλείνει.

Απλά σκεπάζεται.

Πρωτόγνωρα επώδυνο συναίσθημα.

Μοναχικό γιατί η απώλεια δεν αφορά δίποδο.

Αν είχα χάσει κάποιο οικείο μου άνθρωπο ίσως υπήρχε μεγαλύτερη κατανόηση.

Ο κοινός ρηχός νους αδυνατεί να κατανοήσει πως η Σοφη μου και η Μαρί μου ήταν για μένα πρόσωπα με χαρακτήρες,ιδιαιτερότητες και αγαπημένα χαρακτηριστικά που τις έκαναν μοναδικές.

Πολύ πιο σημαντικές από τον ανύπαρκτο στη ζωή μου πατέρα,από τον ανούσιο "γιό" μου και την αδιαφορη αδελφή μου.

Κανένα από αυτά τα πρόσωπα δεν έτρεχε να με αγκαλιάσει όλο στοργή όταν με έβλεπε.

Αντίθετα η Σόφη και η Μαρί ηταν για μένα ένας θησαυρός ανεκτίμητης αξίας.

Κι η απώλειά8 τους το δεύτερο και πιο δυνατό χαστούκι της ζωής.

Πριν η ζωή μου φαινόταν σκληρή και άδικη τώρα μου φαίνεται αδιανόητη.

Ξέρω ότι οποιος αναγνωστης φτάσει ως εδώ  θα πει "σιγά και τι έγινε".

Κι εγώ όταν διαβάζω το μπλογκ μου πιο πίσω αναρωτιέμαι στ αλήθεια που περιέγραφα τον πόνο της απόρριψης από κάτι τσουλιά που τα αποθέωσα εδώ μέσα.

Πόσο ανώριμος ήμουν.

Άκου να δεις που ξόδευα τη μελάνη μου.

Έπρεπε ωστόσο κάπου να τα πω.

Και τα είπα.

Συνεχίζω να τα λέω.

Όχι για να με ακούσει κανείς.

Αλλά για να αφήσω το αίμα μου πάνω στο λευκό της οθόνης να το δω να ξεραίνεται 

Ίσως το αποτύπωμά του γίνει πυξίδα στο δρόμο της επούλωσης καθώς νοιώθω χαμένος σε μια έρημο που δεν υπάρχει στάλα νερού και δε βρίσκω ίσκιο να ξαποστάσω.

Κοιτάζω δεξιά αριστερά και δε βλέπω τίποτα.

Μόνο τα ίχνη που αφήνει η αιμορραγία μου.

Μόνο το μονοπάτι της απώλειας.

Ξέρω από που έρχομαι μα δεν γνωρίζω τίποτα για το που πηγαίνω.

Αδιέξοδο;Ανυπαρξία;Άπειρο;

Τι;