Μετράω δευτερόλεπτα,λεπτά,ώρες και μέρες.

Λες και περιμένω κάτι.

Να ξυπνήσω μια μέρα και να μην πονάω;

Αυτό σίγουρα.

Ακούγεται εγωιστικό;

Απλά δε μπορώ να αλλάξω τη ροή του πεπρωμένου 

Δε μπορώ να φέρω το χρόνο πίσω και να προστατέψω τις μικρές μου όπως έπρεπε.

Να κάτσω εκεί να τις φρουρώ συνέχεια.

Να βγάλω τα μάτια σε αυτόν που πήγε να τους κάνει κακό.

Ο πόνος θολώνει την κρίση.

Αν φύγει θα αποκτήσω μια καλύτερη οπτική γωνία των πραγμάτων.

Περισσότερο ξεκάθαρη.

Αυτά τα λέει η λογική.

Η καρδιά είναι ραγισμένη και αδυνατεί και νοιώσει κάτι όμορφο.

Έτσι περιμένω αυτόν τον γιατρό που λέγεται χρόνος να κάνει το θαύμα του.

Δεν έχω ξανανιώσει τόσο πληγωμένος στη ζωή μου.

Μετράω χρόνο.

Κοιτάω πίσω όλο και λιγότερο.