Λίγο πριν ο ήλιος δύσει τα απογεύματα βάφονται πορτοκαλί.

Σα τη φιγούρα σου που περήφανα διασχίζει τον κήπο.

Δε θέλω να σε αφήσω να φύγεις.

Νοιώθω απέραντη χαρά που είσαι κοντά μου.

Κι ας είναι συννεφιασμένη από την απουσία της Σόφης και της Μαρί μου.

Κι ας νοιώθω μετανάστης σε μακρινή πολιτεία χωρίς εκείνες.

Το να έχω ταξιδέψει τόσο μακριά και να σε βρίσκω εκεί,είναι μαγικό.

Κάνει την πονεμένη μου καρδιά να χτυπήσει χαρμόσυνα κι ας είναι ματωμένη.

Κάθε φορά νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που ήρθες,τρίφτηκες στα πόδια μου με την πορτοκαλί σου γούνα,γουργούρισες,σε χάιδεψα...σε τάισα...

Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή με σένα...

Μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις το δάκρυ μου...

Να το ανακουφίσεις κάπως...

Είσαι ένας ελεύθερος Λέοντας που μου θυμίζει τις παλιές καλές εποχές όταν τα κοριτσάκια μου ήταν εδώ.

Η Μαρί σε λάτρευε.

Σου έδωσε και τέσσερα υπέροχα παιδάκια που φροντίζω με πολλή στοργή.

Κάτι θλιμμένα πορτοκαλί απογεύματα σου κάνω συντροφιά ενώ οι μικρές μου μας κοιτάνε από ψηλά...