Να τον ζήσω.

Να προλάβω το κακό.

Πως να γίνει αυτό;

Έιχα ακούσει μια θεωρία πως σε άλλα ηλιακά συστήματα σε μακρινά αστέρια υπάρχουν παλιά στιγμιότυπα της Γης.

Και τι δε θα έδινα να ταξίδευα στη Γη του 2024.

Να προστατέψω τις μικρές μου.

Θα προσγειωνομουν γεμάτος ανυπομονησία.

Θα έφτανα στον κήπο μια βροχερή μέρα.

Να χε σασπένς.

Θα έβρισκα τις μικρές μου κυρίες εκεί.

Δε θα ξεκολλαγα από δίπλα τους.

Θα έπαιρνα τη Σοφη μου σπίτι.

Θα καθόμουν να φυλάω σκοπιά το βράδυ εκείνο του θανάτου σου Μαρί μου

Η εικόνα σου την τελευταία φορά που σε είδα ζωντανή ακόμη με στοιχειώνει.

Ήσουν στην πυλωτή και ατενιζες τη θέα ενώ εγώ σε έβλεπα ακι αναρωτιόμουν γιατί δεν ήσουν στο κρεβατάκι σου.Ωρα 9 και 20 το βράδυ ημερομηνία 10/02.

Την άλλη μέρα...

Λευκες τούφες σου και εσύ απούσα.

Σε βρήκα στις 13/02 να σε έχει περισυλλεξει ο Δήμος ξεκοιλιασμενη και ακρωτηριασμενη.

Ύστερα από λίγες ώρες...

Το πρωί στις 15/02.

Με πήρε τηλέφωνο μια φιλόζωος κυρία της γειτονιάς.

Βρήκε το πτώμα της πιο όμορφης ύπαρξης που έχει πλασει η φυση.

Τη Σοφη μου άψυχη.

Μια ψυχή που με λάτρευε και τη λάτρευα.

Από τότε πέθανα.

Απλά ΠΕΘΑΝΑ.

Η ζωή μου είναι ένας απίστευτος εφιάλτης 

Προσπαθώ να ξυπνήσω αλλά δε μπορώ.

Απόγνωση.

Θρήνος.

Επιδείνωση.

Και τι δε θα έδινα να επέστρεφα πίσω στο χρόνο εκείνο ένα βροχερό απόγευμα 

Τα ονειρα μου σας αγκαλιάζω ζω την κάθε στιγμή μαζί σας μικρές μου.

Αδιαφορώ για οτιδήποτε άλλο εκτός φυσικά από το Γατουλη το Γιάννη τα 4 μικρά μου και το Χρηστάκη.