Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Στις 26 Μαρτίου "έφυγε" σε ηλικία 85 ετών ο στιχουργός Νίκος Ελληναίος.
Θυμάμαι ότι το 2014 τον προσέγγισα για να του πάρω συνέντευξη. Η αντίδρασή του:
- Που με θυμήθηκες παιδί μου; Μπορεί να είχα πεθάνει! Κάθε μέρα που πάω στη δουλειά, μου λένε «Ακόμα ζωντανός είσαι εσύ; Δεν έχεις πεθάνει;» (γέλια).
- Πού δουλεύετε, αν επιτρέπετε;
- Στο 11821. "Αριθμός επανάσταση". Η φωνή που ακούγεται στη διαφήμιση είναι η δική μου!
- Ω, δεν το ήξερα αυτό!

Κάπως έτσι πιάσαμε την κουβέντα. Μιλούσαμε συχνά τηλεφωνικώς, αλλά ποτέ δεν κανονίζαμε τη συνέντευξη. Θυμάμαι που μου είπε:
- Η τελευταία φορά που μου είχανε ζητήσει να δώσω συνέντευξη ήταν πριν… 40 χρόνια. Δεν επιδιώκω κιόλας τη δημοσιότητα. Ούτε τώρα, ούτε τότε…

Ως προς την στάση του αυτή (απέναντι στη δημοσιότητα), θυμάμαι που έκανε έναν παραλληλισμό με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιάννη Σπανό.
- Ο Μίμης Πλέσσας είναι εξαίρετος συνθέτης αλλά επιδίωκε και την προβολή του. Ήταν δημοσιοσχετίστας. Αυτός που ήταν εξίσου εξαίρετος αλλά πάντα χαμηλών τόνων ήταν ο Γιάννης Σπανός. Αν δεν ήταν τόσο ταπεινός θα είχε προβληθεί ακόμα περισσότερο το έργο του.

Εγώ επέμενα να του ζητήσω να μου πει τις ιστορίες των τραγουδιών του. Όταν του ανέφερα το «Τζίνι» («Με φωνάζουνε τζίνι, το τζίνι...»), μου είπε:
- Για το «Τζίνι» δεν μπορώ να πω ότι είμαι και τόσο υπερήφανος.
- Γιατί, του λέω, εμένα μου αρέσει!
Μετά του ανέφερα το «Άσε Με Να Φύγω».
- Το «Άσε Με Να Φύγω», ναι. Μ’ αυτό κερδίσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Του είπα ότι είμαι κι εγώ γεννημένος στη Θεσσαλονίκη. Με ρώτησε που βρισκόταν το πατρικό μου. Του είπα «στη Δελφών». Και τότε μου διηγήθηκε μια ιστορία.
- Όταν ήμουν παιδί, έμενα σε μία μονοκατοικία στη Θεσσαλονίκη. Στον πόλεμο, έπεσε ένας όλμος ακριβώς δίπλα, στη διπλανή μονοκατοικία. Αν έπεφτε 10 μέτρα πιο δω, θα ήμουν άλλο ένα νεκρό παιδί ανάμεσα στ’ άλλα του πολέμου και δεν θα μιλούσαμε τώρα στο τηλέφωνο...

Θυμάμαι ήταν Ιανουάριος του 2015, όταν με πήρε τηλέφωνο. Ακουγόταν χάλια...
- Τα ‘μαθες; Πέθανε ο Ντέμης Ρούσσος. Δεν είμαι και τόσο καλά ψυχολογικά. Βλέπω τους φίλους και συνεργάτες μου να πεθαίνουν… Αύριο είναι η κηδεία. Αν θες έλα. Θα είμαι κι εγώ εκεί.

Δυστυχώς δεν μπορούσα να πάω κι έχασα την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν το έβρισκα και πολύ καλή ιδέα να γνωριστούμε σε κηδεία. Επειδή, όμως, δεν τον άκουσα πολύ καλά, τον πήρα τηλέφωνο μια-δυο μέρες μετά.
Συνεχίσαμε να μιλάμε. Έπαιζε πολύ με τις λέξεις. Έκανε έξυπνα λογοπαίγνια και προκαλούσε τη σκέψη του συνομιλητή του. Μιλούσαμε συχνά για τη Θεσσαλονίκη, για μουσικές και τραγούδια, και είπα να του υπενθυμίσω ότι έχουμε μια συνέντευξη σε εκκρεμότητα.
- Θα τα λέμε συνέχεια από το τηλέφωνο; Δεν θα ήταν πιο ωραίο αν τα λέγαμε από κοντά;
- Αν δεν προλάβουμε, θα μπορείς να γράψεις ένα άρθρο για μένα με τίτλο «Η συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ»!

Κάποια στιγμή τον έχασα. Τον αναζήτησα στη δουλειά του και μου είπαν ότι βγήκε στη σύνταξη.
Είχαμε μιλήσει τόσες πολλές ώρες, που αν ηχογραφούσα τις συνομιλίες μας δεν θα χρειαζόταν να γίνει η συνέντευξη. Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί επίτηδες να μην έγινε. Σαν να ήθελε να αυτοεκπληρωθεί η προφητεία του. «Η συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ»…