Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο:

Δύσκολη πρωινή έγερση.

Το ιδανικό θα ήταν να κοιμάμαι συνέχεια.

Να ζω σε ένα κόσμο που κάθε ερέθισμα έχει ασθενές αντίκτυπο.

Ξυπνάω και κουβαλάω το βάρος της πραγματικότητας στις πλάτες μου.

Μια πραγματικότητα που λείπουν οι μικρές μου από εκεί 

Δε θα τις δω να απολαμβάνουν τη φύση στα γνωστά τους σημεία.

Αυτό με γέμιζε ευτυχία.

Δε θα τους ξαναπάρω παρουσία στο καθημερινό τάισμα.

Δεν είναι μόνο βαριά η πραγματικότητα.

Αλλά κι επώδυνη.

Μια κάπως θλιμμένη μελωδία,ένα μέρος που τις θυμίζει,μια σκέψη κάτι και ξεκινά να σκοτείνιαζει ο ουρανός του μυαλού μου.

Αρχινά να σφίγγεται η καρδιά μου.

Το κλάμα προσφέρει μια ύφεση σε αυτό το αποπνικτικό συναίσθημα 

Ποτέ όμως ίαση.

Παρηγοριά και δύναμη παίρνω από τα υπόλοιπα ζωάκια μου 

Όμως οι μέρες περνούν και δε βλέπω κανένα φως 

Το τραύμα βαρύ.Αδύμβατο με την ομαλή συνέχιση της ύπαρξής μου.

Με κάνει πλέον να θέλω να 

Κι εδώ κλείνουν τα μάτια κι η σκέψη χάνεται στη νύστα της πρόσκαιρης ανακούφισης