Ναι πράγματι 

Θυμάμαι τότε που ήμουν σε απόγνωση για το εξώγαμο.

Ένα παιδί δικό μου γενετικά στα σπλάχνα μιας γυναίκας που επέλεξα για τη σωματική και μόνο ανακούφιση.

Διαβάζω τις σειρές μου αυτές και δε νοιώθω την παραμικρή συμπαθεια για το πρόσωπο μου.

Τότε ένοιωθα λες και έχω πάθει το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο που έχει τη σωματική του υγειά ακέραια(;)

Κι αυτό μη το θεωρείς δεδομένο.

Δεν είχα κακή πρόθεση.

Ήθελα απλά να περνάω καλά.

Είχα καταλάβει ότι η ζωή είναι μια.

Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει.

Να αραιώνουν τα μαλλιά και οι όποιες κατακτήσεις μου.

Να συνεχίσω να σκέφτομαι πόσο παραδεισένια ήταν τα μπούτια της κάθε πιτσιρικας και μιλφαρας.

Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από ότι φόραγε φούστα.

Έλεγα...τι αξίζει σε αυτή τι ζωή όσο ένα φτηνό γαμησι;

Όσο πιο φτηνό και διαθέσιμο τόσο πιο "καλό"

Μα όπως είπα στην αρχή...ο "γατος" πονηρός.

Τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιας τον ήχο.

Η παρακμή συνεχίστηκε 

Έχοντας χάσει ότι λάτρεψα παραπάνω από την ίδια μου τη ζωή...

Νοιώθω ότι πραγματικά μπορούσα και χειρότερα.

Ένα απόγευμα που έβρεχε είδα τη Σοφη μου να κρυώνει.

Έβγαλα τη μπλούζα μου κι έμεινα γυμνός στο κρύο και τη βροχή για να δώσω ζεστασιά σε αυτό το αγγελούδι.

Για να καταλάβεις πόσο την αγαπούσα και πόσο γυμνός νοιώθω τώρα χωρίς εκείνη.

Πέρασα μια ζωή χωρίς ασφάλεια και γεμάτη τραύματα και θαύματα.

Απλά μου έλειπε η σοφία να αναγνωρίσω την αξία των θαυμάτων καθώς αυτά δεν ήταν φανταχτερά.

Δεν έλαμπαν σα χρυσός.

Και τωρα;

Μπορώ και χειρότερα.

Ίσως μπορέσω όμως και καλύτερα.

Ο πατέρας του Λάρυ Μπερντ του θρύλου των Μποστον Σελτικς πηγαινε στη δουλειά με σπασμένα πόδια.

Περισυ έψαχνα τη Σοφη μου για δύο ώρες.

Σκαρφάλωνα μαντρότοιχους.Πηδαγα σε αυλές.

Τελικά στραμπούληξα άσχημα το πόδι μου.

Έγινε τούμπανο.

Συνέχισα όμως κουτσος να ψάχνω 

Κι όταν το κοριτσάκι μου εμφανίστηκε από το πουθενά και το είδα...

Έτρεξα το πήρα αγκαλιά και ξέσπασα σε λυγμούς 

"Μη μου το ξανακάνεις αυτό Σοφη μου,μην ξαναχαθεις...σ αγαπώ...κι αυτή τη στιγμή είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο"

Έσβησε η ανάμνηση σα σπίρτο στην παγωνιά κι έμεινα πάλι στα σκοτάδια.

Θυμήθηκα πόσο γλυκός ήταν ο πόνος στο πρησμένο στραμπουληγμενο μου πόδι.

Ήθελα να την πάρω σπίτι τη Σοφη μου.

Αλλά δεν ήθελα να της στερησω τη μυρωδιά της ελευθερίας.

Να ξεκουράζεται αμέριμνη κάτω από το μεσημεριανό ίσκιο των πεύκων ενώ τη φυσά γλυκό αεράκι ελευθερίας.

Έτσι να ναι ο παράδεισος Σοφη μου;