Κι ακόμη δακρύζω.

Η πραγματικότητα είναι ανυπόφορη.

Είναι απόγευμα.

Τα πουλάκια κελαηδανε 

Κι ο ίσκιος σας δεν υπάρχει πουθενά.

Γιατί πονάει τόσο πολύ;

Ως τώρα ήξερα ότι ένα τραύμα γλυκαίνει με τον καιρό.

Μήπως βιάζομαι;

Είναι βαθιά πληγή.

Μήπως δεν υπάρχει σωτηρία;

Μήπως είμαι εγωιστής που ψάχνω την προσωπική μου λύτρωση ενώ οι μικρές μου δεν υπάρχουν πλέον σε αυτή τη ζωη;