Ο ουρανός γκρι 

Η μουσική...λυρικά θλιμμένη.

Συγχορδίες απόγνωσης και χάους δίνουν την αίσθηση του μη αναστρέψιμου 

Αδύνατο να γυρίσει κάποιος από τον κόσμο των νεκρών.

Έφυγαν.

Έφυγαν.

Έφυγαν για πάντα.

Τι κι αν τις ψάχνω εκεί που τα σύννεφα αγκαλιάζουν το βουνό.

Σε εγκαταλειμένα κτήρια άλλων περιοχών.

Πίσω από κάθε ζεστή γωνιά της πόλης.

Τις φαντάζομαι εκεί.

Τη Σοφη μου κουρνιασμένη σε ζαρτινιερες αρχοντικων χαλασματων.

Άρρωστη νοσταλγία...σηπτική.

Έχει γεμίσει την καρδιά μου πύον.

Κάθε παλμός της με κάνει να νοσώ.

Στέλνει μαχαίρια σε όλα μου το σώμα.

Το αιμα που ρέει στις φλέβες μου είναι δηλητήριο.

Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω ουσία στην ύπαρξη μου

Τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα βροχής ενώ γράφω αυτές τις σειρές πικραμένος και θολωμένος.