"Κυρίες και Κύριοι!

Καλώς ήλθατε στο τσίρκο των θλιμένων κλόουν!

Σας παρουσιάζω τον Χρήστο μας που μαζί με τη Σοφη του θα σας δείξουν πόσο αγαπημένοι ήταν!"

Μπήκε στην πίστα ένας Κλόουν που χε βαψει το θλιμμένο του ύφος να μοιάζει με χαμόγελο...

Καθησε σε ένα πεζούλι κι ύστερα από λίγο πετάχτηκε από το πουθενά μια γκριζωπή γατούλα με γαλανά ματάκια, η Σοφη.

Καθησε στην αγκαλιά του και εκείνος την αγκάλιασε στοργικά.

Εκείνη ξεκίνησε τα παιχνίδια μαζί του και να τον γλύφει στον καρπό όπως συνήθιζε 

Το χειροκρότημα ξεκίνησε δυνατό και η μουσική έχανε στροφές παραμορφώνοντας τη μελωδία.

"Και τώρα αγαπημένα μου παιδιά χειροκροτήστε τη Μαρί μας!"

Ένα λευκό νευρικό και έξυπνο γατάκι μπήκε στη σκηνή.

Τρόμαξε τη Σοφη που έτρεξε να κρυφτεί σε ένα πλαστικό θάμνο και πήγε και ξάπλωσε σε ένα μάλλινο κρεβατάκι νιουριζοντας με πολύ ψηλη φωνή.

Ο Κλόουν πήγε να την προσεγγίσει μα εκείνη έφυγε και καθώς το έκανε παράσερνε και το κρεβατάκι με το μπροστινό ποδαράκι της!

Ξαφνικά σκοτάδι...

Κι όταν άναψαν τα φώτα...

Τα γατάκια έλειπαν!

Η Σοφη και η Μαρί άφαντες!

Ο Κλόουν έβγαλε με άγχος το μακιγιάζ του κι άρχισε να εκλειπαρει το κοινό να του πει που πηγαν οι μικρές του...

Όλοι γέλαγαν μαζί του...όλο και πιο δυνατά.

Πρόσωπα αδιάφορα,οικογένειες με παιδιά και εγγόνια...

Όλοι αδιάφοροι.

Στο τέλος άρχισαν να γιουχαρουν τον φτωχό Κλόουν...

Γιατί η παράσταση δε τους ικανοποίησε.

Τα παιδιά τους άρχισαν να κλαίνε και να τους σπάνε τα νεύρα.

Σύντομα ο Κλόουν έμεινε μόνος του.

Το τσίρκο άδειασε.

Τα φώτα έσβησαν.

Κι ένα θλιμμένο καρουζελ τον έκανε να ανέβει σε ένα από τα ψεύτικα αλογάκια του.

Γύρω γύρω όλοι κι εκείνος να γελά δακρυσμένος. 

Γελασμένος πως θα ξαναδεί τις μικρές του πριγκίπισσες.

Τον βρήκαν την άλλη μέρα το πρωί πεθαμένο με ένα αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Ήταν η ψυχη του εκείνη που χαμογέλασε λίγο πριν αποχωριστεί το σώμα του...

Γιατί βρήκε τις μικρές του και πάλι...

Τώρα κάνεις δε θα τους χωρίσει...

Ποτέ ξανά...