Είναι κατάντια να ζητιανεύουμε - ή να πρέπει να διεκδικούμε τα αυτονόητα
Γιατί τα αυτονόητα δεν πρέπει να είναι πολυτέλεια.

Ένα ισχυρό και κοινωνικά φορτισμένο μήνυμα , που επισημαίνει την απογοήτευση ή και την αγανάκτηση απέναντι σε μια κοινωνία όπου τα αυτονόητα δεν προσφέρονται, αλλά πρέπει να διεκδικούνται ή να τα ζητάς.Το να χρειάζεται κανείς να παρακαλέσει για αυτά ή να αγωνιστεί για να αποδείξει ότι τα αξίζει, δεν είναι απλώς άδικο - είναι ένδειξη παρακμής σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο.Όσα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα-όπως η αξιοπρέπεια , η δικαιοσύνη, ο σεβασμός, η ανθρώπινη ανάγκη - δεν προσφέρονται ελεύθερα, αλλά απαιτούν αγώνα ή επαιτεία.Ο όρος κατάντια δίνει έμφαση στην ηθική και κοινωνική παρακμή, δηλώνοντας πως το να φτάνει κάποιος να εκλιπαρεί για τα ελάχιστα δεν είναι απλώς άδικο, αλλά εξευτελιστικό.Η φράση λειτουργεί και ως έμμεση καταγγελία για ένα σύστημα ή μια εποχή που υποχρεώνει τους ανθρώπους να ζητούν ό,τι θα έπρεπε να τους ανήκει ήδη. Όταν η αξιοπρέπεια καταντά διαπραγμάτευση, όταν το δικαίωμα μοιάζει με χάρη, όταν η φωνή πνίγεται για να μη γίνει ενοχλητική, τότε το  ''αυτονόητο'' παύει να είναι αυτονόητο και η διεκδίκησή του γίνεται πράξη αντίστασης αλλά και πίκρας.

Δεν ήρθαμε στη ζωή για να ζητιανεύουμε το αυτονόητο - αλλά για να το κρατάμε ως βάση και να χτίζουμε πάνω του.

- Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

- Τον σεβασμό ως άνθρωποι

- Την ισότιμη πρόσβαση σε ευκαιρίες

-Την αγάπη χωρίς όρους- Την ελευθερία της έκφρασης

- Τη συμπόνια και την αποδοχή


Όταν το Αυτονόητο Γίνεται Όνειρο:
Αυτό που θα έπρεπε να δίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη — μια ευγενική ματιά, μια ειλικρινής απάντηση, ένας δίκαιος μισθός, μια ίση ευκαιρία, ένα "σε καταλαβαίνω". Όλα εκείνα που κάποτε ήταν το χώμα που πατούσαμε, τώρα ζητούνται με δισταγμό, με φόβο, με θυμό.
Δεν φταίει πάντα κάποιος συγκεκριμένος. Φταίει το σύστημα που ξεχάσαμε να κοιτάμε κατάματα. Φταίει η ανοχή. Φταίει κι η κούραση. Μα πιο πολύ, φταίει το ότι σιωπήσαμε όταν έπρεπε να φωνάξουμε. Και τώρα, το πληρώνουμε.
Να πρέπει να ζητιανεύεις για να σε σεβαστούν. Να αποδείξεις πως αξίζεις χώρο. Να παλεύεις για να ακουστείς, ακόμα κι όταν λες το πιο λογικό.
Ε, λοιπόν όχι. Δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι "έτσι είναι τα πράγματα". Είναι παραίτηση. Κι εγώ, αρνούμαι να παραιτηθώ.
Γι’ αυτό γράφω, τραγουδώ, δημιουργώ. Όχι για να πω κάτι «καινούργιο», αλλά για να θυμίσω αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Γιατί εκεί είναι η ουσία: να ανασύρουμε το αυτονόητο από τη λήθη και να το κάνουμε ξανά βάση ζωής.
Κι αν αυτό μοιάζει επανάσταση… τότε ας ξεκινήσει από μέσα μας

-  ΆΝΘΙΑ