Στη σύγχρονη εποχή της εικόνας , η μουσική δεν ακούγεται απλώς - προβάλλεται.

Το κοινό συνδέει ολοένα και περισσότερο το ηχητικό αποτύπωμα ενός τραγουδιού με τη συνοδευτική του εικόνα :

Το video clip, το σκηνικό, την εμφάνιση του καλλιτέχνη, ακόμη και τη σκηνική του παρουσία.

Ιδιαίτερα στον διαγωνισμό της Eurovision – όπου η τηλεοπτική μετάδοση είναι το κυρίαρχο μέσο – η οπτική εμπειρία σχεδόν

καθορίζει τη συναισθηματική πρόσληψη του τραγουδιού.

Ένα μέτριο τραγούδι μπορεί να απογειωθεί με μια καθηλωτική εικόνα.

Αντίστοιχα, ένα αριστοτεχνικά γραμμένο κομμάτι μπορεί να χαθεί στη λήθη, αν δεν πλαισιωθεί οπτικά με αντίστοιχη δύναμη.

Όταν το βλέμμα συγκινείται, η καρδιά είναι πιο ανοιχτή να ακούσει.

Γι’ αυτό και πολλές φορές το κοινό δεν ακούει το τραγούδι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που η εικόνα υπαγορεύει.

Αυτό δεν ισχύει μόνο στη Eurovision.

Στην καθημερινότητα των social media, των reels, του YouTube και του TikTok, ένα τραγούδι ορίζεται από την πρώτη εικόνα

που το συνοδεύει.

Πλέον, η μουσική δεν είναι ποτέ γυμνή - φοράει το ένδυμα της εικόνας. Και έτσι, διαμορφώνεται η πρώτη εντύπωση.

Η αίσθηση. Η αποδοχή ή η απόρριψη.

 Γιατί όταν το βλέμμα αιχμαλωτίζεται , τότε και το αυτί είναι πρόθυμο να ερωτευτεί.

Το σκέφτομαι συχνά…..Πόσες φορές άραγε ένα τραγούδι δεν ακούστηκε ποτέ στ’ αλήθεια, επειδή δεν φάνηκε;

Κι άλλες τόσες φορές, η εικόνα έγινε το όχημα που κουβάλησε τη μελωδία μέχρι την καρδιά του ακροατή.

Στις μέρες μας, η μουσική δεν ταξιδεύει μόνη της.

Συνοδεύεται από βλέμματα, από χρώματα, από σκηνικά που ή προδίδουν ή απογειώνουν την ουσία της.

Το κοινό – είτε το θέλουμε είτε όχι –ακούει αυτό που βλέπει.

Η εικόνα ανοίγει τον δρόμο. Ορίζει το πώς, το πότε και το αν θα εισακουστεί μια ψυχή που τραγουδά.

Το νιώθω έντονα όταν βλέπω τη σκηνή της Eurovision.

Εκεί όπου κάθε τραγούδι είναι μια μικρή ταινία. Εκεί που ένα φως, μια κίνηση, ένα βλέμμα μπορεί να γίνει πιο δυνατό από

μια νότα. Κι όμως….δεν είναι αυτό το ζητούμενο για μένα.

Το ζητούμενο είναι να μπορεί η εικόνα να κρατήσει διακριτικά τον ρόλο της – να σταθεί συνοδοιπόρος του τραγουδιού.

Όχι μάσκα του. Όχι αντικατάσταση.

Γιατί η αλήθεια, όταν προβάλλεται, πρέπει να συγκινεί με ειλικρίνεια.

Κι όταν η εικόνα έχει αλήθεια, τότε η μουσική βρίσκει χώρο να μιλήσει.