Ότι αγάπησα, σωπαίνει,
σαν το νερό που δεν κυλά.
Μέσα στο φως αργοπεθαίνει
χάνεται η πρώτη μας ματιά.

Κοιτάζω πίσω κι είναι ξένο,
το μονοπάτι που πηγαίνω.
Οι μέρες μοιάζουν δανεικές,
και οι σκιές με παν στο χθες

Τι αποκαρδίωση, τι κρίμα.
Καθώς τα όνειρα εκείνα
που λαβωμένα έγιναν θρύμμα.
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά,
κι αθόρυβα – στο μνήμα.

Ενώ θα κλείνουν τα φτερά τους πληγωμένα,
την ώρα που τη λύτρωση τους θα ζητούν.
Φτωχά μου όνειρα, ανθάκια μου θλιμμένα,
χαθήκαμε γυρεύοντας Τον Έρωτα θα πουν.

Κι αν κάποτε  τα δεις ξανά,
με ματωμένα τα  φτερά τους
Μην πεις κουβέντα, μόνο στάσου,
ν’ ακούσεις στη σιωπή τα αναφιλητά τους .

Ενώ θα κλείνουν τα φτερά τους πληγωμένα,
την ώρα που τη λύτρωση τους θα ζητούν.
Φτωχά μου όνειρα, ανθάκια μου θλιμμένα,
χαθήκαμε γυρεύοντας τον Έρωτα θα πουν.