Ότι αγάπησα, σωπαίνει,
σαν το νερό που δεν κυλά.
Μέσα στο φως αργοπεθαίνει
χάνεται η πρώτη μας ματιά.

Κοιτάζω πίσω κι είναι ξένο,
το μονοπάτι που πηγαίνω.
Οι μέρες μοιάζουν δανεικές,
και οι σκιές με παν στο χθες

Τι, Αποκαρδίωση, τι κρίμα.
Καθώς τα όνειρα εκείνα
που λαβωμένα έγιναν θρύμμα.
Τι κρίμα, Τι κρίμα,
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά,
κι αθόρυβα – στο μνήμα.

Ενώ θα κλείνουν τα φτερά τους πληγωμένα,
τη μέρα που τη λύτρωση τους θα ζητούν.
Φτωχά μου όνειρα, ανθάκια μου θλιμμένα,
χαθήκαμε γυρεύοντας Τον Έρωτα θα πουν.

Κι αν κάποτε τα δεις ξανά,
με πληγωμένα τα φτερά τους
Μην πεις κουβέντα, μόνο στάσου,
ν’ ακούσεις στη σιωπή τα αναφιλητά τους

Τι, Αποκαρδίωση, τι κρίμα.
Καθώς τα όνειρα εκείνα
που λαβωμένα έγιναν θρύμμα.
Τι κρίμα, Τι κρίμα,
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά,
κι αθόρυβα – στο μνήμα.

Ενώ θα κλείνουν τα φτερά τους πληγωμένα,
τη μέρα που τη λύτρωση τους θα ζητούν.
Φτωχά μου όνειρα, ανθάκια μου θλιμμένα,
χαθήκαμε γυρεύοντας τον Έρωτα θα πουν.