Στο διπλανο τραπεζι μια κακάσχημη 45 άρα που μοιάζει με 60 άρα.

Είναι μαμά δύο κοριτσιών που τα αποκαλεί "αγάπες" της.

Θα μπορούσε να είναι και γιαγιά τους αλλά το νεύρο της φωνής της μαρτυρά ότι η γηραιότητα αφορά μόνο την εικόνα της.

Δεν είναι κακός άνθρωπος.Απλα με φορτίζει αρνητικά το γεγονός ότι μιλάει με μπουκωμένο στομα και βγάζει αλλοιωμένο το ηχόχρωμα της.

Επίσης δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω τη σχέση παιδιού γονιού στους ανθρώπους.

Δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει ονειρα και θέληση ελευθερίας και δημιουργίας μπορεί να συνδυάσει αυτά τα ονειρα και τις επιθυμίες με το να μεγαλώνει μικρά παιδιά.

Κι έπειτα αναρρωτιέμαι:εγώ πως μπορώ να φροντίζω τα γατάκια μου και παράλληλα να ασκώ την άχαρη δουλειά μου και να σπουδάζω μουσικη;

Εμένα με "υποχρεωσε" ή αγάπη όμως.

Τα γατάκια έκαναν την καρδιά μου να υποκλιθεί σε αυτά 

Καμμια κοινωνική σύμβαση η υποχρέωση να είμαι καλός γονιός.

Αδυνατώ να αγαπησω διποδα.Γιατι ξέρω ότι είναι εκ των πραγμάτων εγωιστές.

Το βλέπω στην αδερφή μου.Τα είδα στη θεία μου.

Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να τους "καταπιουν"

Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν γίνονται ενήλικες με ατομισμό και συμφεροντα

Αλλά μην πας μακριά.Τα δημοτικάκια δεν κάνουν μπόουλινγκ στους αδύναμους συμμαθητές τους;

Τα γυμνασιάκια δεν πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρομο;

Οι εξαιρέσεις σπάνιες και ίσως παροδικές 

Άρα πλέον έχω φτάσει σε σημείο να αντιπαθώ τα μικρά παιδιά.

Γιατί κάνουν θόρυβο.Δεν παράγουν φυσικούς ήχους.

Προτιμώ να ακούω το νιαουριμα μιας γατας η το γάβγισμα ενός σκύλου.

Ακόμη και το ουρλιαχτό ενός λύκου που θέλει να με φάει για να ζήσει από ένστικτο.