Ζούσα μια ζωή μελωδική στου κόσμου μας ετούτου μια ποινή.

Μες σε μουσικές μπλεγμένος συνεχώς και διαρκώς ριγμένος

σιωπηλός στου κόσμου τα σοκάκια περπατώ.

σπρώχνω προς το αύριο ξανά.

Μάτια σφραγισμένα κρατώ κλεστό το στόμα . . . πονώ.

Δάκρυα στολίζουν το γιαλό, κρύσταλλα που φέγγουν ως εδώ.

Σύννεφα που ζώνουν ουρανούς και κρατούν σβηστούς τους κεραυνούς. 

Οι θεοί κοιτούν μας ξεγελούν δρόμους αδιέξοδους θα βρουν.

Νεκρική πομπή μας προσπερνά χαμηλά  τα φώτα από κεριά 

ζυγώνουν οι καρδιές και μας φυσούν αστεράκια που μας τριγυρνούν.

Βάλε στη σειρά τις προσδοκίες τις ανάγκες τις ανησυχίες.