Το ποίημα αυτό το έχω αναρτήσει ξανά στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά το ανεβάζω ξανά καθώς πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησε η ποιητική ανθολογία "Θ-Έρως", η οποία περιλαμβάνει και το ποίημά μου.
Τέλος, με τη χρήση ΤΝ, έκανα μελοποίηση των στίχων [με παίδεψε αρκετά μπορώ να πω μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα] και έφτιαξα κι ένα ωραίο βίντεο ώστε να το οπτικοποιήσω. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το δείτε και να το ακούσετε. 
Στο τέλος του κειμένου, δίνω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την έμπνευση του ποιήματος.

Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΑΒΙΝΙΟΝ

Ήτανε μια μέρα παγερή που φύσαγε ο Μιστράλ
κι έδυε ο ήλιος στα θολά νερά του Ροδανού.
Σ’ είδα σκυφτή να περπατάς μες στα μικρά στενά
κι ήσουνα όμορφη πολύ στη σκιά του φεγγαριού.

Θυμήθηκα ένα χορό που στήνανε οι τσιγγάνοι.
Μοιάζανε οι φούστες κύματα σε θάλασσα βαθιά.
Χρυσάνθεμο το δάκρυ σου έσταζε το βράδυ
που ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε σ' ένα ατελιέ της Αρλ.

Μέσα στα μάτια σου θωρώ μια θλίψη πως κοιμάται
και περιμένω να μου πεις αυτό που σε πονά.
Ποια τρικυμία ξέσπασε κι η πόλη σε λυπάται
σαν ξεχασμένο ανάγλυφο του Αντουάν Βαλάρ.

Στην Αίθουσα των Ελαφιών δακρύζει ο Τζοβανέτι
για σένα που ήσουν όμορφη και είκοσι χρονών.
Και από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και έτη,
στη γέφυρα του Μπενεζέ γυρνάς σαν ξωτικό.

Μες στη σκιά του παλατιού πλαγιάζει μια δεσποινίδα,
το άρωμά της γνώριμο, λεβάντα του Ρουσιγιόν.
Πριν από χρόνια το ‘νιωσα, μα δεν την ξαναείδα,
μοιάζει με κείνη που φίλησα κρυφά στην Αβινιόν.

-- -- --
Να πω, λοιπόν, μερικά λόγια για τους στίχους.
Το ποίημα το έγραψα τον Σεπτέμβριο του 2014. Έμπνευση αποτέλεσε η «Θεσσαλονίκη» του Νίκου Καββαδία, μόνο που μεταφέρω τη «δράση» στην Προβηγκία (νότια Γαλλία).
Ο Μιστράλ είναι ο αντίστοιχος Βαρδάρης της Νότιας Γαλλίας και ο Ροδανός το μεγαλύτερο ποτάμι, που περνάει μέσα από την Αβινιόν.
Η Αρλ είναι η πόλη όπου έζησε ο Βαν Γκογκ και όπου ζωγράφισε πάνω από 300 πίνακες.
Το ανάγλυφο του Αντουάν Βαλάρ, η Αίθουσα των Ελαφιών και τα γλυπτά του Τζοβανέτι βρίσκονται στο ανάκτορο του Πάπα (για όσους δεν γνωρίζουν, κατά τον 14ο αιώνα η έδρα του Πάπα μεταφέρθηκε από το Βατικανό στην Αβινιόν).
Η γέφυρα του Μπενεζέ είναι η περίφημη γέφυρα της Αβινιόν, που έγινε και τραγούδι («Sur Le Pont D’ Avignon»). Η γέφυρα αυτή περνάει πάνω από τον Ροδανό αλλά… δεν φτάνει πουθενά αφού στα 2/3 της διαδρομής κόβεται απότομα. Το πιθανότερο είναι ότι η γέφυρα χτίστηκε κανονικά ολόκληρη αλλά αργότερα κατέρρευσε το τελευταίο μέρος της από πλημμύρα.
Το Ρουσιγιόν είναι ένα πανέμορφο χωριό της Προβηγκίας, όπου εκεί έζησε για ένα σύντομο διάστημα ο Σάμιουελ Μπέκετ («Περιμένοντας Τον Γκοντό»).
Τέλος, ο τίτλος του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος από τον πίνακα του Πικάσο «Οι Δεσποινίδες Της Αβινιόν», μόνο που εδώ -χάριν της ιστορίας που διηγούμαι στο ποίημα- έγινε «Η Δεσποινίδα Της Αβινιόν». Ο Πικάσο έζησε πολλά χρόνια στην Προβηγκία, στο χωριό Μουζέν, όπου και απεβίωσε.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το ποίημα αυτό είναι από τα πιο… περίτεχνα που έγραψα. Επισημαίνω δε ότι όλα αυτά τα μέρη που αναφέρω τα επισκέφτηκα προσωπικά.
Η μελοποίηση μέσω της ΤΝ [την παραγωγή, τον προγραμματισμό και το remix το έκανα ο ίδιος] έβγαλε ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Η φωνή, μάλιστα, μοιάζει πολύ με του Αλκίνοου Ιωαννίδη -γι’ αυτό κι εγώ «βάπτισα» τον ανύπαρκτο ερμηνευτή ως... Αντίνοο Ιωαννίδη.